W sprawach o wyłączenie podatników z zastosowania karty podatkowej, opłaty skarbowej lub ryczałtu, rozstrzyganych na podstawie par. 34 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 lipca 1983 r. w sprawie zryczałtowania podatków obrotowego i dochodowego od niektórych grup podatników oraz w sprawie opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła /Dz.U. nr 43 poz. 196/, nie można skutecznie powoływać się na zarzut przedawnienia.
Przedawnieniu ulegają jedynie - stosownie do przepisów art. 7 i art. 30 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ - zobowiązania podatkowe oraz zaległości podatkowe, a nie prawo do orzekania o wyłączeniu podatnika z opłacania podatków w określonej formie.
oddala skargę w przedmiocie wyłączenie z grupy osób opłacających w latach 1983-1986 podatki w formie karty podatkowej.
Urząd Skarbowy w S. decyzją z dnia 6 listopada 1986 r. na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 lutego 1982 r. w sprawie zryczałtowania podatków obrotowego i dochodowego od niektórych grup podatników oraz w sprawie opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła /Dz.U. nr 6 poz. 47/ i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 lipca 1983 r. w sprawie zryczałtowania podatków obrotowego i dochodowego od niektórych grup podatników oraz w sprawie opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła /Dz.U. nr 43 poz. 196/ oraz przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 1985 r. w sprawie karty podatkowej oraz opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła /Dz.U. nr 57 poz. 294/ orzekł o utracie przez Wacława M. prawa do opłacania podatków obrotowych i dochodowych w formie karty podatkowej za okres od 1983 r. do 1986 r.
W uzasadnieniu tej decyzji wyjaśniono, że w postępowaniu dochodzeniowym ujawniono, że podatnik w latach 1983-1985 wykonywał działalność niezgodnie z posiadanym zezwoleniem. Zezwolenie Naczelnika Miasta i Gminy w O. z dnia 17 stycznia 1977 r. dotyczyło wykonywania działalności rzemieślniczej w zakresie ślusarstwa. Podatnik natomiast trudnił się także wykonywaniem usług w zakresie instalatorstwa sanitarnego i ogrzewania bez zawiadomienia organu podatkowego. Izba Skarbowa w P. decyzją z dnia 18 grudnia 1987 r. na podstawie art. 138 par. 1 Kpa utrzymała w mocy decyzję organu I instancji z dnia 6 listopada 1986 r. odnośnie pozbawienia podatnika Wacława M. prawa do korzystania z karty podatkowej w roku 1983 i uchyliła tę decyzję w pozostałym zakresie.
Organ odwoławczy w uzasadnieniu tej decyzji m.in. stwierdził, że z opinii Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Wojewódzkiego w P. wynika, że rzemieślnik wykonujący ślusarstwo o symbolu S.067 może także wykonywać prace polegające na remontach i naprawie wewnętrznej instalacji c.o. i wodno-kanalizacyjnej pod warunkiem, że prace te mają charakter wyjątkowy - związane z usuwaniem skutków zaistniałej awarii. Podobne stanowisko zajęła Izba Rzemieślnicza w P. w piśmie z dnia 15 kwietnia 1984 r., w którym stwierdziła, że ślusarz-rzemieślnik może wykonywać prace polegające na naprawie i remoncie wewnętrznych instalacji domowych. Podatnik natomiast do protokołu z dnia 15 kwietnia 1987 r. wyjaśnił, że w roku 1983 wykonywał nową instalację /r-ki nr 15/83 i 16/83/. Wykonanie od podstaw nowych instalacji spowodowało przekroczenie przyznanych mu uprawnień. Wyłączenie zatem podatnika na rok 1983 było zasadne. Wyłączenie to powoduje, że zgodnie z par. 34 ust. 1 wyżej cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 lipca 1983 r. podatnik nie może korzystać z opodatkowania w formie karty podatkowej także w latach 1984-1985. Za rok 1983 nie nastąpi jednak ustalenie wymiaru podatków na zasadach ogólnych z powodu przedawnienia. Wacław M. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 grudnia 1987 r. z wnioskiem o jej uchylenie z powodu jej niezgodności z prawem. Skarżący stwierdził, że skoro nie zachodzą podstawy do wymiaru podatku za rok 1983 z powodu przedawnienia, to tym samym nie można podejmować decyzji o wyłączeniu go z grupy osób opłacających podatki w formie karty podatkowej za ten okres. Poza tym podniósł, że organ I instancji nie przeprowadził jakichkolwiek czynności dowodowych. Oparł się wyłącznie na materiałach przesłanych przez instancję nadrzędną.