Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ nie przewidują możliwości odliczenia od podstawy opodatkowania wydatku poniesionego na zapłatę podatku od spadku.
oddala skargę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Sprzedaż działki będącej częścią nieruchomości odziedziczonej przez skarżącą, miała miejsce w dniu 18 września 1992 r. Zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, wydanej przez Izbę Skarbową, należy zatem oceniać w oparciu o te przepisy - regulujące kwestie podatku dochodowego od osób fizycznych - które w tym okresie obowiązywały.
W dniu, kiedy skarżąca sprzedała część nieruchomości obowiązywały przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./. Zgodnie z brzmieniem art. 28 ust. 2 cytowanej ustawy podatek od dochodu uzyskanego w drodze sprzedaży nieruchomości bądź jej części ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10 procent uzyskanego przychodu. Podatek ten należy zapłacić - bez wezwania - w terminie 14 dni od dnia dokonania sprzedaży, chyba, że podatnik w tym samym terminie złoży oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprzedaży wyda na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Skarżąca złożyła oświadczenie, iż przeznaczy pieniądze uzyskane ze sprzedaży nieruchomości na remont i modernizację budynku, w którym mieszka. Uczyniła to wprawdzie po upływie 14-dniowego terminu, to jednak Izba Skarbowa słusznie uznała, iż uchybienie to było następstwem błędnego pouczenia przez notariusza i przyjęła, iż skarżąca dopełniła formalności w terminie. Skarżąca mogła więc po spełnieniu warunków określonych w wymienionym wyżej przepisie skorzystać ze zwolnienia podatkowego.
Zwolnienie to przysługiwało podatnikowi m.in. gdy kwotę uzyskaną ze sprzedaży wydatkował nie później niż w okresie 2 lat od dnia sprzedaży na rozbudowę albo remont własnego budynku lub lokalu mieszkalnego. Podatnik mógł jedynie na podstawie tego przepisu odliczyć od podstawy opodatkowania tylko tę część uzyskanego ze sprzedaży przychodu, którą przeznaczył na wydatki w nim wskazane. Podatnik winien przedstawić dokumenty /rachunki/, które potwierdzałyby fakt przeprowadzenia remontu.
Skarżąca sprzedała działkę w dniu 18 września 1992 r., w konsekwencji odliczeniu od podstawy opodatkowania podlegać mogą jedynie wydatki przeznaczone na remont lub rozbudowę budynku mieszkalnego poczynione do dnia 18 września 1994 r., wtedy bowiem mija dwuletni okres przewidziany w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skarżąca przedstawiła rachunki potwierdzające dokonanie wydatków na łączną kwotę 28.861.500,- starych zł. Część tych rachunków dotyczyła wydatków nie związanych z remontem budynku /np. kupno i odnowienie mebli/, kilka rachunków dotyczyło prac remontowych wykonanych przed dokonaniem sprzedaży nieruchomości oraz wydatków przeznaczonych co prawda na remont budynku, lecz poczynionych już po dniu 18 września 1994 r.
Urząd Skarbowy słusznie zatem uwzględnił tylko część rachunków - tych, które potwierdzały wydatki uprawniające do ulgi podatkowej i odliczył od podstawy opodatkowania kwotę 18.433.700,- starych zł.
Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem skarżącej, iż kwota 35.000.000,- starych zł, zapłacona tytułem podatku od spadku, winna być również odliczona od podstawy opodatkowania. Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ nie przewidywały bowiem możliwości odliczenia takiego wydatku, nawet jeżeli sprzedaż nieruchomości nastąpiła w celu uiszczenia podatku od spadku.
Skarżąca sprzedała działkę za 180.000.000,- starych zł, a zatem w świetle art. 19 ust. 1 cytowanej ustawy, ta kwota pomniejszona o koszty sprzedaży /2.540.000,- starych zł/ stanowiła uzyskany przez nią przychód. Od tej kwoty pomniejszonej z kolei o wydatki poniesione na remont /18.433.700,- starych zł/ winna zapłacić zryczałtowany podatek w wysokości 16.157.000,- starych zł, stanowiący dziesiątą część /10 procent/ przychodu.
W świetle przedstawionych powyżej okoliczności Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż zaskarżona decyzja Izby Skarbowej utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z dnia 20 stycznia 1995 r. nie narusza prawa i na podstawie art. 207 par. 5 Kpa w zw. z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ skargę oddalił.