Tezy

Obrót przez bank swoimi wierzytelnościami nie należy do "czynności bankowych" wchodzących w zakres podstawowej działalności banków.

Umowa sprzedaży wierzytelności nie wchodząca w zakres działalności gospodarczej banku podlega opłacie skarbowej.

Sentencja

oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

P.B.B. I-B wystąpił z wnioskiem do Urzędu Skarbowego P. o zwrot nienależnie pobranej opłaty skarbowej w kwocie 271.891.000 zł od umowy o przelew wierzytelności zawartej z G. P. w P., która to umowa zdaniem wnioskodawcy zawarta została w wykonaniu działalności gospodarczej, a więc nie podlegała opłacie skarbowej.

Urząd Skarbowy decyzją z 3.9.93 r. wydaną na podstawie art. 13 ustawy o opłacie skarbowej, odmówił zwrotu uiszczonej opłaty skarbowej, ponieważ obrót wierzytelnościami nie stanowi przedmiotu działalności banku, wobec czego nie zachodzi sytuacja określona w art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy o opłacie skarbowej.

Od decyzji tej I.-B. odwołał się do Izby Skarbowej w P., wywodząc w odwołaniu, iż kredyty będące przedmiotem umowy, nie zostały przez kredytobiorców spłacone, wobec czego konieczne stało się prowadzenie egzekucji. Cesja tych wierzytelności miała charakter egzekucji. Do umów kredytu mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego, na których opiera się "Regulamin kredytowania działalności gospodarczej", wydany na podstawie Statutu Banku. Regulamin ten odwołuje się też do prawa bankowego, wobec czego, zdaniem odwołującego się bezzasadne jest stanowisko organu podatkowego, iż do zakresu działania banku nie należy cesja wierzytelności mająca na celu zaspokojenie roszczeń banku.

Izba Skarbowa, po rozpatrzeniu odwołania, utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy uznał, że sprzedaż wierzytelności przed 5.7.93 r. nie podlegałaby obowiązkowi uiszczenia opłaty skarbowej jedynie wtedy, gdyby dla zbywcy czynność ta stanowiła wykonywanie działalności gospodarczej. Z wyciągu ze Statutu Banku nie wynika, by przedmiotem jego działalności był obrót wierzytelnościami.

Wobec tego brak podstaw do uznania, że uiszczona opłata skarbowa była nienależna, także, że zachodzi okoliczność określona w art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłacie skarbowej. Decyzję tę "I.-B." zaskarżył do naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jej zmianę i nakazanie organom podatkowym zwrotu nienależnie pobranej opłaty skarbowej, w związku z naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy o opłacie skarbowej. Skarżący wywodzi, powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 92 r. III CZP 20/92, że sprzedaż wierzytelności uznać należy za czynność należącą do podstawowej działalności banku. Główny Urząd Statystyczny zaś zalicza umowy polegające na zawieraniu umów kupna i sprzedaży wierzytelności do usług bankowych - podbranża 94-101.

Izba Skarbowa w P. w odpowiedzi na skargę wnosi o jej odrzucenie, jako wniesionej po terminie do organu odwoławczego, ponieważ przesłana została przez stronę do organu I instancji. Co do meritum sprawy organ ten wywodzi jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, podkreślając także, że powołana przez skarżącego uchwała Sądu Najwyższego dotyczy innego stanu faktycznego, tj. sytuacji, gdy brak jest nabywcy wierzytelności oraz, że umowa sprzedaży nie jest umową bankową.

Strona 1/2