Tylko wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko mianowanemu urzędnikowi państwowemu uprawnia kierownika urzędu, w którym ten pracownik jest zatrudniony, do wydania decyzji o zawieszeniu pracownika w pełnieniu obowiązków służbowych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./. Wydane przez kierownika urzędu polecenie przeprowadzenia przez rzecznika dyscyplinarnego postępowania wyjaśniającego wszczyna tylko postępowanie wyjaśniające, a nie postępowanie dyscyplinarne, i nie daje podstawy do wydania decyzji o zawieszeniu pracownika w pełnieniu obowiązków służbowych.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Grażyny K. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia 11 października 1985 r., w przedmiocie zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta L., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Lubelskiego na rzecz Grażyny K. kwotę sześćset złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia 16 września 1985 r. nr Or.V-1112/113/85 Prezydent Miasta L. zawiesił z tym dniem Grażynę K. w pełnieniu obowiązków służbowych i określił, że w okresie zawieszenia przysługuje jej prawo do dotychczasowego wynagrodzenia za pracę, przy czym zawieszenie nie może trwać dłużej niż trzy miesiące. Jako podstawę prawną decyzji wskazał art. 12 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214/, a w uzasadnieniu wskazał jedynie, że przyczyną zawieszenia Grażyny K. - urzędnika mianowanego - była okoliczność, że w dniu 16 września 1985 r. skierowana została sprawa do rzecznika dyscyplinarnego w celu przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego dla ustalenia jej winy w związku z zaginięciem w dniu 11 września 1985 r. pieczęci z sekretariatu Wydziału.
Od powyższej decyzji Grażyna K. wniosła odwołanie do Wojewody Lubelskiego. W odwołaniu kategorycznie zaprzeczyła, że ponosi jakąkolwiek odpowiedzialność za zaginięcie pieczątek, które po dwóch godzinach zostały w Wydziale odnalezione.
Decyzją z dnia 11 października 1985 r. nr Ks.Vd-1035/9/85 Wojewoda Lubelski utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z uzasadnieniem, że wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko odwołującej się jest faktem bezspornym i stanowi podstawę do zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych urzędnika państwowego mianowanego. Decyzja organu I instancji została wydana zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, natomiast kwestia ustalenia winy odwołującej się należy do kompetentnej komisji dyscyplinarnej.
Na powyższą decyzję Grażyna K. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, domagając się stwierdzenia jej nieważności jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, a w szczególności art. 12 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214/. Rażącego naruszenia przepisów prawa skarżąca dopatruje się w tym, iż decyzja organu I instancji została wydana przed wszczęciem postępowania dyscyplinarnego. Skarżąca wyjaśniła również, iż decyzja o zawieszeniu jej w pełnieniu obowiązków służbowych była przedwczesna, ponieważ do chwili jej wydania przez Prezydenta Miasta nie zostało nawet wszczęte postępowanie wyjaśniające w sprawie chwilowego zaginięcia pieczątek. Podała również, że w dniu 2 października 1985 r. przeprowadzone zostało przez Rzecznika Dyscyplinarnego postępowanie wyjaśniające, które potwierdziło brak jakiejkolwiek winy skarżącej w zaginięciu pieczątek. Na tej więc podstawie Rzecznik Dyscyplinarny odstąpił od skierowania sprawy do Komisji Dyscyplinarnej.
Odpowiadając na skargę, Wojewoda Lubelski nie dopatrzył się podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonej decyzji w trybie art. 200 par. 2 Kpa i wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej, podając, że po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego zarzuty skargi nie znalazły potwierdzenia, przeciwko skarżącej bowiem toczy się postępowanie dyscyplinarne.