Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Podatek od towarów i usług, Przeciwdziałanie alkoholizmowi
Tezy

1. Sprzedaż spirytusu nie była sprzedażą na eksport, bowiem decyzja dopuszczająca do wywozu spirytusu za granicę zawarta w dokumencie SAD uchylona została ostateczną decyzją Dyrektora Urzędu Celnego, a postępowanie w sprawie wywozu tego towaru zostało umorzone.

2. Wobec dowodowego wykazania, że Zakłady przy produkcji przeznaczonej na eksport stosowały normę ubytków w wysokości 0,9 procent, nie znajdowało uzasadnienia stosowanie normy 1 procent przy obliczeniu kwoty podatku akcyzowego zwiększającego podatek naliczony VAT, wobec niepowiadomienia urzędu kontroli skarbowej o zmianie normatywu.

Uzasadnienie strona 1/2

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja zgodna jest z prawem i wydana została z zachowaniem wymogów procedury administracyjnej.

Pierwsza z dwóch spornych kwestii w niniejszej sprawie dotyczyła nieuznania za sprzedaż na eksport sprzedaży 16.800 szt. butelek spirytusu o mocy 96 procent i pojemności 1 litra według faktury z dnia 5 sierpnia 1993 r. na rzecz "AV" w D., a tym samym pozbawienie skarżących Zakładów możliwości skorzystania z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /a nie jak wskazano w skardze stawki zerowej z art. 18 ust. 3 ustawy/, który to przepis stanowi, iż sprzedaż wyrobów akcyzowych na eksport nie podlega akcyzie, a równocześnie zwiększenie należnego podatku od towarów i usług o wartość podatku akcyzowego rozliczonego stosownie do par. 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku akcyzowego.

Ustalenia dowodowe poczynione przez organ kontroli skarbowej, a następnie z udziałem skarżących Zakładów przez organ podatkowy, pozwalały na ocenę, że sprzedaż spirytusu nie była sprzedażą na eksport bowiem decyzja dopuszczająca do wywozu spirytusu za granicę zawarta w JDA SAD z dnia 12 sierpnia 1993 r. uchylona została ostateczną decyzją Dyrektora Urzędu Celnego z dnia 22 grudnia 1993 r., a postępowanie w sprawie wywozu tego towaru zostało umorzone. Decyzja organu celnego z dnia 22 grudnia 1993 r. nie była kwestionowana przez skarżące Zakłady, gdyż jak wynika z wyjaśnień zawartych w piśmie z dnia 19 lipca 1994 r. już we wrześniu 1993 r., a więc bezpośrednio po dokonanej sprzedaży, Zakłady otrzymały sygnał, że przesyłka mogła nie przekroczyć granicy. Z tego powodu fakt ten zgłosiły do Wydziału Przestępstw Gospodarczych Komendy Wojewódzkiej Policji. W sprawie niniejszej organy podatkowe nie kwestionowały, że towar sprzedany według faktury z dnia 5 sierpnia 1993 r. przeznaczony był na eksport, jednakże udowodniły, iż z przyczyn niezależnych nawet od Zakładów towar ten nie został wywieziony za granicę. Potwierdzenie wywozu wyrobów akcyzowych za granicę państwową Rzeczypospolitej Polskiej, którego wymaga art. 38 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 4 wyżej cyt. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, dokonane być powinno przez graniczny urząd celny zgodnie z wymogami ustalonymi w zarządzeniu Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 26 listopada 1992 r. w sprawie wniosków o wszczęcie postępowania celnego /M.P. nr 38 poz. 279 ze zm./ i z tej przyczyny wywód zawarty w zaskarżonej decyzji uzasadniony był stanowiskiem prezentowanym przez skarżącego w toku postępowania podatkowego i dokumentowania wywozu towaru niekompletną kopią karty 3/8 JDA - SAD. Argumentacja zarówno odwołania jak i skargi zdaje się wskazywać, iż skarżące Zakłady nie kwestionują wprawdzie faktu wynikającego z decyzji organu celnego umarzającej postępowanie w sprawie dopuszczenia do wywozu spirytusu za granicę, jednakże uważają, że okoliczność bezspornego przeznaczenia tej partii towaru do eksportu, powinna skutkować odstąpieniem od ustalenia należności podatkowych. Ocena okoliczności faktycznych dokonana została przez organ podatkowy stosownie do art. 80 Kpa na podstawie pełnego materiału dowodowego z zastosowaniem szczegółowo wskazanych w decyzji przepisów prawa materialnego. Również i druga ze spornych pomiędzy stronami kwestii, dotycząca korekty wysokości podatku akcyzowego zwiększającego podatek naliczony VAT stosownie do par. 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku akcyzowego /Dz.U. nr 39 poz. 174 ze zm./, rozstrzygnięta została w zaskarżonej decyzji zgodnie z obowiązującymi przepisami i w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy.

Strona 1/2