Podmiot przewożący towar przekazany postanowieniem w oparciu o art. 45 ust. 5 i art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./, z chwilą niewykonania tego postanowienia, działa na własny rachunek i we własnym imieniu co skutkuje, że od tego momentu staje się podmiotem dokonującym obrotu towarowego z zagranicą w rozumieniu art. 2 pkt 6 Prawa celnego.
oddala skargę.
Prezes Głównego Urzędu Ceł na podstawie art. 23 ust. 2, art. 42 i art. 47 pkt 2 Prawa celnego, a także na podstawie przepisów konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR, sporządzonej dnia 14 listopada 1975 r. w Genewie /opublikowanej w Dz.U. 1984 nr 17 poz. 76/ utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Celnego.
W uzasadnieniu swojej decyzji Prezes Głównego Urzędu Celnego podał, że 14.11.1991 r. Urząd Celny w R. przekazał do Urzędu Celnego w T. spirytus o wartości 133.056 DM, wożony samochodami ciężarowymi przez przewoźnika holenderskiego.
W wyniku przeprowadzonego przez zainteresowane urzędy celne postępowania wyjaśniającego ustalono, że spirytus nie został dostarczony do Urzędu Celnego w T. W związku z powyższym na podstawie art. 23 ust. 2 oraz art. 47 pkt 2 Prawa celnego Dyrektor Urzędu Celnego w T. wymierzył przewoźnikowi cło według stawek obowiązujących w dniu przywozu towaru z zagranicy. Zgodnie z art. 42 Prawa celnego - osoba przewożąca towar celny przekazany, w związku z przekazaniem sprawy do rozpatrzenia dyrektorowi innego urzędu celnego, jest obowiązana dostarczyć go do urzędu celnego wskazanego w dokumencie przewozowym.
Przewoźnik nie wywiązał się z przyjętego na siebie obowiązku wywiezienia spirytusu przez przejście graniczne Urzędu Celnego w T. w ciągu 48 godzin.
W skardze adresowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego pełnomocnik przewoźnika zarzucał rażące naruszenie prawa, tj. art. 42 i art. 47 pkt 2 Prawa celnego przez ich niewłaściwe zastosowanie oraz błędną wykładnię jak również art. 2 pkt 6 oraz art. 76 Prawa celnego przez przyjęcie, że firma przewozowa jest podmiotem dokonującym obrotu towarowego z zagranicą na własny rachunek i we własnym imieniu.
W konsekwencji skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że spirytus, który przewoźnik zobowiązał się dostarczyć do Urzędu Celnego w T. został wyładowany w Ł. i N. Wyładunek ten był dokonywany w obecności funkcjonariusza celnego zgodnie z art. 43 Prawa celnego. Wobec tego nie było potrzeby zawiadamiania o powyższym Urzędu Celnego.
Wykonywanie obowiązków celnych ciąży na podmiocie dokonującym obrotu towarowego z zagranicą we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś faktycznie obrotu takiego dokonywała firma "Import-Eksport" z B., a nie skarżący.
W odpowiedzi na skargę wnoszono o jej oddalenie.
Rozpoznając skargę Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Prawo celne nakłada różne obowiązki celne na podmiot dokonujący obrotu towarowego z zagranicą /art. 40 ust. 1/ i na przewoźnika lub spedytora /art. 40 ust. 2/.
Stosownie do tego przepisu przewoźnik przewożący przez granicę państwową towar obowiązany jest dostarczyć go do granicznego miejsca odpraw oraz przedstawić organowi celnemu dokumenty dotyczące tych towarów. Art. 42 Prawa celnego wymienia również pojęcie "osoba przewożąca towar celny przekazany w związku z przekazaniem sprawy, o którym mowa w art. 45 ust. 5" co jest pojęciem szerszym od pojęcia "przewoźnika".