Zgłoszenie do ewidencji działalności gospodarczej powinno konkretyzować przedmiot działalności gospodarczej.
Braki w tym zakresie uzasadniają odmowę dokonania wpisu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna. Podstawą odmowy części wpisu do ewidencji działalności gospodarczej był przepis art. 17 pkt 4 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./. Zgodnie z nim wydaje się decyzję o odmowie wpisu do ewidencji, gdy zgłoszenie zawiera braki formalne, które nie zostały usunięte, mimo wezwania w oznaczonym terminie. Za taki brak w zaskarżonej decyzji uznano nieostre określenie przedmiotu działalności gospodarczej "usługi związane z prowadzeniem interesów pozostałe", nie pozwalające na dokonanie prawidłowej oceny zgłoszenia.
Przepis art. 16 ust. 1 ustawy o działalności gospodarczej określa, jakie dane powinno zawierać zgłoszenie do ewidencji działalności gospodarczej a w pkt 2 do danych tych zalicza określenie przedmiotu działalności gospodarczej. W doktrynie podnosi się powszechnie, że "określenie przedmiotu działalności gospodarczej nie powinno być ani zbyt ogólne, ani zbyt szczegółowe, powinno być sprecyzowane w sposób kategoryczny a katalog zamierzonych działań zamknięty" /M.Waligórski, Z.Leoński, Z.Niewiadomski: Ustawa o działalności gospodarczej z komentarzem, Warszawa-Poznań 1992 str. 45, C.Kosikowski: Wolność gospodarcza w prawie polskim, Warszawa 1995, str. 94. Za słuszne uznaje to stanowisko także M.Zdyb: Komentarz do ustawy o działalności gospodarczej, Oficyna Wydawnicza Branta 1997 str. 384/. Przedmiot działalności powinien być na tyle skonkretyzowany, by z jednej strony było możliwe zbadanie, czy zgłoszona do ewidencji działalność nie spowoduje odmowy wpisu, a z drugiej, by istniała możliwość egzekwowania odpowiedzialności z art. 60[1] Kodeksu wykroczeń, to jest odpowiedzialności za wykraczanie faktycznej działalności poza działalność wpisaną do ewidencji.