Wobec tego, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają konkretne czynności, to "wartość nie zaewidencjonowanej sprzedaży" w rozumieniu art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 58 ze zm./ dotyczy tych czynności a nie pełnego miesiąca, za który następuje rozliczenie.
Ustalenie wartości nie zaewidencjonowanej sprzedaży w drodze oszacowania obejmuje ściśle określone czynności.
uchyla zaskarżoną devyzję.
Urząd Skarbowy decyzją z 30 maja 1994 r. ustalił należny podatek od towarów i usług za wrzesień 1993 r. od B. Sp. z o. o.
W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że Spółka nie zaewidencjonowała w rejestrze sprzedaży dwóch faktur z 22 września 1993 r. oznaczonych numerami 48/AK/93 i 48/K/93.
Zaniechanie zaewidencjonowania faktur na łączną kwotę 3.120.000 zł należało uznać za naruszenie obowiązków, o których mowa w art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, gdyż dotyczyły one prowadzenia ewidencji przedmiotu i podstawy opodatkowania.
Urząd Skarbowy na podstawie art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (...) określił wartość nie zaewidencjonowanej sprzedaży we wrześniu w drodze oszacowania i ustalił podatek przy zastosowaniu stawki 22 procent bez prawa obniżenia kwoty podatku należnego.
W dniu 22 września 1993 r. nie zaewidencjonowano faktur na kwotę 3.120.000 zł, co stanowi około 16,05 procent dziennej sprzedaży. Wartość sprzedaży, która nie została zaewidencjonowana we wrześniu 1993 r. wynosiła 68.640.000 zł /427.665.000 zł x 16,05 procent = 68.640.000 zł/.
Podatek należny zadeklarowany przez Spółkę wynosił 34.565.000 zł i winien zostać podwyższony o podatek w wysokości 22 procent bez prawa obniżenia podatku należnego, tj. o kwotę 15.100.000 zł /68.640.000 zł x 22 procent = 15.100.000 zł/. Spółka zatem winna zapłacić 49.666.000 zł podatku od towarów i usług za wrzesień 1993 r.
W uzasadnieniu decyzji stwierdzono także inne uchybienia w zakresie prowadzenia ewidencji i faktur VAT, które jednak uznano za uchybienia formalne. W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka podnosiła, że Urząd Skarbowy określił szacunkowo wartość sprzedaży za cały miesiąc a powinien jedynie wartość faktur, które nie zostały zaewidencjonowane.
Oszacowanie winno stosownie do art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (...) dotyczyć jedynie określenia wartości sprzedaży, która nie została zaewidencjonowana.
Izba Skarbowa decyzją z 14 września 1994 r. uchyliła zaskarżoną decyzję w części ustalającej wartość zobowiązania podatkowego i ustaliła rozliczenie podatkowe w podatku od towarów i usług za wrzesień 1993 r. w wysokości 15.621.000 zł nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.
Podtrzymując stanowisko wyrażone w decyzji Urzędu Skarbowego co do skutków niezaewidencjonowania dwóch faktur z powołaniem się na art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1994 r. podwyższono ustalony podatek należny o 100 procent, uwzględniając jednakże podatek naliczony w kwocie 80.386.000 zł.