Nieodpłatne użytkowanie cudzych urządzeń technicznych do prowadzenia działalności gospodarczej, dla osiągnięcia z tej działalności przychodów, jest przychodem podlegającym opodatkowaniu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./.
oddala skargę.
Urząd Skarbowy po rozpatrzeniu żądania skierowania sprawy z wyniku kontroli na drogę postępowania podatkowego decyzją z 28.2.1994 r., poprzedzoną pisemną analizą akt i projektem wymiaru ustalił dla Wojciecha D. podatek dochodowy od osób fizycznych za 1992 r. w ogólnej wysokości 333.572.000 zł, wyższej o około 30 mln zł od kwoty podatku zadeklarowanego i wpłaconego przez podatnika. Podstawę do wymierzenia wyższej kwoty należności podatkowej stanowiły ustalenia z kontroli skarbowej, przeprowadzonej w grudniu 1993 r. przez pracowników Urzędu Kontroli Skarbowej, w czasie której stwierdzono, że podatnik prowadzący wraz z Rafałem K. w ramach spółki cywilnej D. sprzedaż hurtową drobiu i przetworów drobiarskich nie wykazał za 1992 r. wszystkich przychodów, stanowiących podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz zawyżył wykazane koszty działalności. Brak wykazania dotyczył przychodów z tytułu nieodpłatnego użytkowania 3 kontenerów chłodniczych, komory chłodniczej, wózka spalinowego oraz 700 szt. pojemników plastikowych, otrzymanych od spółki H. na podstawie umowy z dnia 17.6.1991 r. Zgodnie z umową przekazanie urządzeń do nieodpłatnego używania nastąpiło "w celu intensyfikacji sprzedaży drobiu i przetworów drobiarskich", w które to towary spółka D. zobowiązała się zaopatrywać wyłącznie w spółce H. Z pisemnego oświadczenia Wojciecha D. wynika, że w przypadku dzierżawy urządzeń objętych umową nieodpłatnego użyczenia odpłatność wynosiłaby miesięcznie 5.565.365 zł i odpowiednio rocznie 66.784.380 zł.
Według urzędu skarbowego powyższa roczna wartość dzierżawy stanowiła dla wspólników spółki D. przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./.
Niewłaściwe, zawyżone wykazanie kosztów działalności gospodarczej za 1992 r. dotyczyło zaliczenia do kosztów uzyskania wydatków w ogólnej wysokości 77.613.400 zł związanych z wykonaniem na dzierżawionym placu nawierzchni z asfaltobetonu i z asfaltu lanego. Zdaniem organu podatkowego wydatki te stanowiły nakłady inwestycyjne, które zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. nr 30 poz. 130 ze zm./ mogły być zaliczone do kosztów działalności wyłącznie w formie odpowiednich odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie urząd skarbowy ustalił, że odpisy amortyzacyjne z tytułu umorzenia powyższych nakładów powinny być rozłożone na 8 lat, zgodnie z umową dzierżawy gruntu oraz dodatkowym oświadczeniem podatnika o 8-letnim okresie dzierżawy. W złożonym odwołaniu podatnik zakwestionował zaliczenie do opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnego użytkowania urządzeń, otrzymanych od spółki H., i w tym zakresie powołał się na wykładnię Ministerstwa Finansów, zawartą w piśmie z 29.4.1993 r. Nr PO-WB-722-295/93, z którego wynika, że zasady określania nieodpłatnych świadczeń nie odnoszą się do przychodów czasowego użytkowania rzeczy ruchomych stanowiących własność zleceniodawcy, na rzecz którego dana usługa jest wykonywana i które będą mu zwrócone po jej wykonaniu. W zakresie wydatków na cele inwestycyjne, dokonane na dzierżawionym placu, podatnik podniósł, że wysokość stawek amortyzacyjnych powinna być ustalona przy przyjęciu, iż zasadniczy termin umowy dzierżawy wynosił 3 lata, a nie 8 lat.