Podstawową okolicznością jest ustalenie, czy pieniądze otrzymane za sprzedaną nieruchomość zostały wydatkowane na nabycie mieszkania własnościowego.
Fakt, że umowa zbycia nieruchomości nastąpiła później niż umowa nabycia mieszkania nie może mieć tu decydującego znaczenia, gdyż zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ warunkiem zwolnienia od opodatkowania przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości jest wyłącznie przeznaczenie tych przychodów /lub ich części/ na nabycie w kraju, nie później niż w okresie roku od dnia sprzedaży innego budynku lub lokalu mieszkalnego.
Skarżąca A. N. P. aktem notarialnym z dnia 27 czerwca 1992 r. sprzedała za kwotę 145 mln zabudowaną nieruchomość, położoną w T., w której mieszkała przez wiele lat wraz z mężem zmarłym w 1991 r. Prawo własności do tej nieruchomości uzyskała z tytułu dziedziczenia po mężu oraz na podstawie otrzymanej darowizny od pełnoletnich dzieci ich udziałów w spadku, które to darowizny zostały dokonane tym samym aktem notarialnym co umowa sprzedaży. W dniu 31 sierpnia 1992 r. złożyła w Urzędzie Skarbowym w T. oświadczenie, że dochód ze sprzedaży powyższej nieruchomości w kwocie 93.210.000 zł przeznaczyła na zakup spółdzielczego mieszkania własnościowego w T. Urząd Skarbowy, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego i ustaleniu, że nabycie przez skarżącą mieszkania własnościowego nastąpiło na podstawie aktu notarialnego z dnia 17 czerwca 1992 r., a więc przed sprzedażą przez nią nieruchomości, dokonał pomiaru podatku dochodowego od całego dochodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości na podstawie przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8, art. 19 i art. 28 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./. Od powyższej decyzji podatniczka złożyła odwołanie do Izby Skarbowej w P., która decyzję z dnia 30 grudnia 1992 r. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji. Po otrzymaniu decyzji Izby Skarbowej skarżąca wystąpiła do Ministerstwa Finansów z prośbą o uchylenie w drodze nadzoru wydanych w jej sprawie decyzji, uzasadniając swoją prośbę tym, że organy podatkowe bez przeprowadzenia żadnego postępowania nie uwzględniły podnoszonego przez nią zarzutu wcześniejszego otrzymania od nabywców nieruchomości całej ceny sprzedaży, którą przeznaczyła na kupno mieszkania własnościowego. Ministerstwo Finansów decyzją z dnia 18 czerwca 1993 r. uchylił decyzję Izby Skarbowej w P. do ponownego rozpoznania polecając przeprowadzić odpowiednie postępowanie wyjaśniające w zakresie ustalenia daty faktycznego uzyskania przez podatniczkę przychodu ze sprzedaży nieruchomości.
Przesłuchani w charakterze świadków dwaj nabywcy nieruchomości, a także dodatkowo żona jednego z nich wyjaśnili, że całą należność przekazali na rzecz zbywczyni zaliczkowo w trzech ratach w okresie od 1 do 14 czerwca 1992 r. Izba Skarbowa po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia 6 sierpnia 1993 r. utrzymała w mocy pierwotną decyzję wymiarową Urzędu Skarbowego uznając, że podatniczka nie przedstawiła wystarczających dowodów do przyjęcia, że nabycie przez nią mieszkania własnościowego nastąpiło za pieniądze otrzymane od przyszłych nabywców jej nieruchomości. W szczególności, jak wynika z uzasadnienia decyzji Izba Skarbowa nie dała wiary zeznaniom świadków i podatniczki z uwagi na to, że Strony przed podpisaniem notarialnego aktu kupna-sprzedaży nie zawarły żadnej umowy przedwstępnej, zgodnie z art. 389 Kc, ani też nie przedstawiły dowodów na piśmie odnośnie wręczania zaliczek. W złożonej do Sądu obszernej skardze Strona skarżąca stwierdziła, że decyzja Izby Skarbowej zapadła niezgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów, zawartym w wydanej sprawie decyzji, a przede wszystkim, iż bez głębszego uzasadnienia nie uwzględniła zebranego w sprawie materiału dowodowego. Skarżąca wyjaśniła ponadto, że po śmierci męża znajdowała się w dość trudnej sytuacji finansowej, utrzymywała się z niewielkiej renty rodzinnej, wynoszącej w 1992 r. kwoty 1.210.000 zł miesięcznie i wyłącznie za pieniądze otrzymane od przyszłych nabywców jej nieruchomości mogąca nabyć mieszkanie własnościowe. Swoją nieruchomość była zmuszona sprzedać, ponieważ znajdujący się tam budynek z uwagi na swój stan techniczny wymagał remontu, na który jej nie było stać. Poza tym budynek ten był dla niej za duży, nie posiadał urządzeń technicznych i dlatego sprzedaż tej nieruchomości oraz zakup mniejszego spółdzielczego mieszkania własnościowego był dla niej koniecznością.