Jednostka organizacyjna służby zdrowia ustawowo zobowiązana do przeprowadzenia ponownego badania lekarskiego służącego rozpoznaniu choroby zawodowej nie może się od tego obowiązku uchylić, uznając przeprowadzenie takiego badania za niecelowe.
Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w P., decyzją z 27.12.1994 r., wydaną na podstawie par. 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, nie uznał schorzeń Romana K. za chorobę zawodową. W uzasadnieniu wyjaśnił, że nie dały do tego podstaw badania specjalistyczne przeprowadzone w Poradni Chorób Zawodowych w T.
Roman K. odwołał się od tej decyzji, jednak Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w P. utrzymał ją w mocy.
Roman K. zaskarżył tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W odpowiedzi Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w P. wnosił o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za uzasadnione. Przepis par. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych stanowi, że pracownik, który nie zgadza się z treścią orzeczenia lekarskiego o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej, może wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie ponownego badania przez właściwy instytut naukowo-badawczy resortu zdrowia i opieki społecznej. Dopiero na podstawie ponownego badania i w oparciu o wyniki dochodzenia epidemiologicznego organ odwoławczy może rozpoznać sprawę.
Roman K. zwrócił się o ponowne badanie, ale nie zostało ono przeprowadzone. Jak wynika z akt sprawy, organ odwoławczy dwukrotnie zwracał się do właściwej jednostki badawczej - Instytutu Medycyny Pracy w Ł. o przeprowadzenie badań. W piśmie z dnia 8.3.1995 r., będącym odpowiedzią na pismo dotyczące badania konsultacyjnego, dr L. G. z Instytutu Medycyny Pracy poinformował, że badanie Romana K. jest nieuzasadnione, bowiem wykonywał myślowy on pracę w warunkach nie narażających na gazy drażniące, a stężenia cieczy ropopochodnych nie przekraczały normatywów higienicznych. W tej sytuacji brak podstaw do podejrzenia choroby zawodowej. Dr L. G. pouczył także, że prośbę o ponowne badanie pacjenci powinni składać za pośrednictwem poradni, która wydała negatywne orzeczenie. Złożenie odwołania od negatywnej decyzji Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego nie wymaga ponownych badań, jeśli brak jest merytorycznie uzasadnionych zastrzeżeń do orzeczenia poradni chorób zawodowych.
Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę zarówno na błędy merytoryczne powoływanych powyżej wskazań dr L. G. zawartych w kolejnych pismach do Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, jak i na ich niestosowność. Jednostka organizacyjna ustawowo zobowiązana do przeprowadzenia badania nie może się od tego obowiązku uchylać. Pracownik, który nie zgadza się z treścią orzeczenia lekarskiego, ma prawo do domagania się badania powtórnego, a wniosek o ponowne badanie składa się za pośrednictwem jednostki organizacyjnej, która dokonywała ustaleń w sprawie rozpoznania choroby zawodowej. Jest to tylko pośrednictwo organu I instancji i tę drogę skarżący wykorzystał. Nie zwalnia ono organu II instancji, do którego wpływa odwołanie, od obowiązku uzyskania wyników ponownego orzeczenia lekarskiego i wydania decyzji w oparciu o całokształt materiału dowodowego.