Pominięcie w uchwale rady gminy stawki podatku od nieruchomości, dla określonej grupy podmiotów i przedmiotów opodatkowania, stanowi o niewypełnieniu w drodze przepisów gminnych obowiązku określonego w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych i nie jest zwolnieniem w rozumieniu art. 7 ust. 2 tej ustawy.
Rada Gminy i Miasta podjęła uchwałę w sprawie określenia stawek podatku od nieruchomości i zakresu zwolnień od podatku od nieruchomości. par. 1 przedmiotowej uchwały stanowi, iż ustala się na czas nieokreślony roczne stawki podatku od nieruchomości w ten sposób, iż od budynków mieszkalnych nierolników lub ich części - stawka wynosi 650 tys. zł od 1 m2 powierzchni użytkowej. Uchwała nie ustosunkowuje się do kwestii stawek podatkowych od budynków mieszkalnych rolników. Pomija te kwestie również w par. 2 w zakresie zwolnień od podatku od nieruchomości.
par. 4 uchwały stanowi, iż podlega ona ogłoszeniu na tablicy ogłoszeń w Urzędzie Gminy i Miasta i wchodzi w życie z dniem ogłoszenia oraz ma zastosowanie co do opłat należnych po tym dniu, poczynając od dnia 1 stycznia 1994 r.
W rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody stwierdził on nieważność par. 1 pkt 1 oraz par. 4 uchwały w brzmieniu "poczynając od dnia 1 stycznia 1994 r." W uzasadnieniu Wojewoda podnosi, iż rada Gminy nie wywiązała się ze swoich ustawowych obowiązków określenia stawek podatku od nieruchomości, wynikających z art. 5 w związku z art. 2 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. Nieustalenie podatku dla jakiejkolwiek kategorii nieruchomości objętej ustawą nie pozwala realizować ustawowego obowiązku podatkowego. Rada Gminy nie ustalając stawek dla rolników spowodowała, iż podatnik nie może realizować swego obowiązku podatkowego.
Natomiast par. 4 jest rażąco sprzeczny z art. 43 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym, poprzez nadanie uchwale mocy wstecznej od dnia 1 stycznia 1994 r.
Przewodniczący Rady Gminy i Miasta wnosząc skargę w imieniu Rady stwierdził, iż Rada biorąc pod uwagę bardzo trudną sytuację rolników postanowiła ich zwolnić od podatku.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda powołał się na wszystkie przesłanki prawne stwierdzenia nieważności par. 1 pkt 1 oraz części par. 4 zaskarżonej uchwały, uzupełniając, iż powołanie się na trudną sytuację rolników nie jest prawnie skuteczne. Zasada powszechności podatku powoduje, iż wszystkie podmioty nim objęte podlegają obowiązkowi podatkowemu, trudno zaś przyjąć, że nierolnicy nie znajdują się w ciężkiej sytuacji ekonomicznej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
W sposób oczywisty słuszne jest stanowisko Wojewody odnośnie naruszenia art. 42 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym poprzez ustanowienie obowiązku podatkowego od dnia 1 stycznia 1994 r. od "opłat" należnych po dniu ogłoszenia uchwały. Natomiast jeśli chodzi o par. 1 pkt 1 uchwały, to - jak słusznie stwierdził Wojewoda - art. 5 ust. 1 normuje obowiązki rady gminy w zakresie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości.
W szczególności art. 5 ust. 1 wymienia budynki mieszkalne lub ich części - jako określoną kategorię - dla której należy uchwalić stawki do granic ustalonych w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Rada jest zobowiązana do określenia stawek dla wszystkich rodzajów nieruchomości wyliczonych w art. 5 ust. 1. Brak uchwały rady określającej stawki w stosunku do wszystkich rodzajów nieruchomości, sklasyfikowanych w art. 5 ust. 1 ze względu na górną dopuszczalną granicę stawek - stanowi o niepowstaniu obowiązku podatkowego.
Norma prawnopodatkowa musi bowiem zawierać wszystkie elementy składowe prawnopodatkowego stanu faktycznego, w tym także i stawki odpowiednie dla podmiotu i przedmiotu podatkowego, a także ustalone w sposób zupełny w stosunku do wymagań ustawowych. Pominięcie stawek - nawet w części - stanowi zatem o niewyczerpaniu w drodze przepisów gminnych obowiązku określenia podatkowego stanu faktycznego. Nie jest natomiast zwolnieniem w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy.
Mając powyższe na względzie oraz działając na podstawie art. 207 par. 5 Kpa w związku z art. 216a par. 1 Kpa, sąd oddalił skargę.