Skarga Marii P. na decyzję Wojewody Rzeszowskiego w przedmiocie sprzedaży nieruchomości i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Naczelnika Miasta Ł.
Tezy

W sytuacji gdy Skarb Państwa jest współwłaścicielem nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym lub budynkiem mieszkalnym, o jakich mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ nie ma zastosowania rozporządzenie Rady Ministrów z 18 maja 1970 r. w sprawie sprzedaży przez Państwo budynków z równoczesnym oddawaniem działek w użytkowanie wieczyste /Dz.U. 1975 nr 2 poz. 9 ze zm./.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marii P. na decyzję Wojewody Rzeszowskiego z dnia 31 maja 1982 r. w przedmiocie sprzedaży nieruchomości i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Naczelnika Miasta Ł. z dnia 29 marca 1982 r.

Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Krakowie
Uzasadnienie strona 1/2

Naczelnik Miasta Ł., decyzją z dnia 29 marca 1982 r. L. dz. ZGT. 8224/44/81/82, orzekł o sprzedaży udziału Skarbu Państwa w nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym piętrowym, położonym w Ł. przy pl. S. nr 5 Stanisławowi R. i Bronisławowi J. w oznaczonych częściach, odmówił natomiast zbycia tego udziału na rzecz Marii P., zamieszkałej w tym budynku, ponieważ uznał, że nie daje ona gwarancji, iż utrzymywać będzie budynek w należytym stanie technicznym, dokonywać wszelkich napraw i remontów.

Organ II instancji, po rozpatrzeniu odwołania Marii P., utrzymał powyższą decyzję w mocy decyzją własną z dnia 31 maja 1982 r. GT.III.8225/8/82, stwierdzając w uzasadnieniu, że zniesienie współwłasności przez sprzedaż udziału należącego do Skarbu Państwa na rzecz osób fizycznych ma na celu zwiększenie troski o stan techniczny substancji mieszkaniowej oraz pomniejszenie kosztów remontów. W konkretnym przypadku troskę taką - zdaniem tego organu - wykażą wskazani wyżej nabywcy tego udziału, z których jeden jest dotychczasowym współwłaścicielem, a drugi najemcą mającym uprawnienia repatriacyjne. Jednocześnie wyjaśniono, że zbycie udziału Skarbu Państwa na rzecz innych osób fizycznych nie pozbawia Marii P. prawa do zajmowania lokalu mieszkalnego.

Na obie te decyzje Maria P. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, domagając się ich uchylenia w części dotyczącej jej oraz Stanisława R. Na poparcie tego wniosku skarżąca wywodzi, że jako długoletnia lokatorka będzie miała pierwszeństwo w nabyciu części tej nieruchomości przed osobami, które w tym domu nie zamieszkują. Twierdzi nadto, że wraz z synem Ludwikiem dysponują sumą około 82.000 zł na zapłatę ceny kupna określonego udziału w nieruchomości.

Wojewoda Rzeszowski w odpowiedzi na skargę domagał się jej oddalenia, twierdząc, że organ I instancji działał w ramach przysługujących mu uprawnień, wynikających z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 1970 r. w sprawie sprzedaży przez Państwo budynków z równoczesnym oddawaniem działek w użytkowanie wieczyste /Dz.U. 1975 nr 2 poz. 9 ze zm./ oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 18 maja 1970 r. w sprawie trybu oddawania w użytkowanie wieczyste terenów państwowych i sprzedaży położonych na nich budynków /Dz.U. nr 13 poz. 120 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Dla oceny zasadności skargi niezbędna jest odpowiedź na pytanie, czy w konkretnym przypadku powinno mieć zastosowanie cytowane rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 1970 r., gdyż skarżąca powołuje się na prawo pierwszeństwa nabycia, przysługujące jej - jako najemcy lokalu - z mocy par. 13 ust. 1 rozporządzenia.

W niniejszej sprawie chodzi o teren zabudowany, co w myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ powoduje, że oddanie w użytkowanie wieczyste takiego terenu powinno nastąpić jednocześnie z zawarciem umowy sprzedaży budynku, w którym zamieszkuje skarżąca, gdyż jest to dom wielomieszkaniowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. W związku z tym należy stwierdzić, że istniejąca sytuacja prawna nie zezwala na realizację tych przepisów, w rozpatrywanym wypadku bowiem Skarb Państwa jest jedynie współwłaścicielem nieruchomości. Do sprzedaży budynku zatem wymagana jest zgoda pozostałych współwłaścicieli nieruchomości, stosownie do art. 199 Kc.

Strona 1/2
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Krakowie