1. Zgodnie z art. 16 par. 2 i art. 196 Kpa Naczelny Sąd Administracyjny dokonuje oceny zgodności zaskarżonej decyzji administracyjnej z prawem w świetle stanu faktycznego sprawy istniejącego w chwili jej wydania. Zmiany tego stanu, zaszłe po wydaniu decyzji ostatecznej /jeżeli nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 145 par. 1 pkt 7 lub 8 Kpa/ nie mogą stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności lub uchylenia tej decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny.
2. Zmiana sytuacji faktycznej lub prawnej, powstała po wydaniu ostatecznej decyzji administracyjnej w sprawie zobowiązania podatkowego, może być ewentualnie podstawą do wystąpienia zainteresowanych osób do właściwego organu administracji państwowej - w terminie i trybie określonym przez kodeks postępowania administracyjnego - z żądaniem uchylenia lub zmiany decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Krystyny R. na decyzję Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 29 grudnia 1981 r. nr Fn.IV-3252/139/5/81 w przedmiocie wymiaru podatku od spadków i darowizn.
Prezydent Miasta Krakowa decyzją z dnia 29 grudnia 1981 r. nr Fn.IV-3252/139/5/81, uwzględniając w części odwołanie Krystyny R. od decyzji Naczelnika Dzielnicy w Krakowie z dnia 5 czerwca 1981 r. nr 187/81, uchylił tę decyzję i ustalił należny podatek od spadków i darowizn w łącznej kwocie 103.920 zł. Podatek ten ustalono z tytułu darowizn dokonanych w latach 1978-1980 na rzecz Krystyny R. przez jej rodziców Annę B. i Danielę B. w kwotach po 443.500 zł na budowę jej domu jednorodzinnego na działce przy ulicy S.U. nr 1 w Krakowie. Od darowizny dokonanej przez każdego z rodziców wymierzono podatek w kwocie po 51.960 zł.
Naczelnik Dzielnicy przyjął w swej decyzji z dnia 5 czerwca 1981 r., zmienionej przez organ odwoławczy, że całość wymienionych nakładów na budowę domu skarżącej, w kwocie 887.000 zł, stanowiła darowiznę dokonaną przez Annę B. na rzecz Krystyny R. i w związku z tym obciążył wymienioną podatkiem od spadków i darowizn w kwocie 130.400 zł.
Krystyna R. zaskarżyła decyzję prezydenta Miasta Krakowa do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie z powodu naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 6 ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 228/ oraz art. 231 i art. 889 Kc w związku z art. 888 Kc. W uzasadnieniu swej skargi, podobnie zresztą jak w odwołaniu, skarżąca podniosła, że brak było podstaw do uznania, że dokonane przez jej rodziców nakłady finansowe na budowę domu na jej działce mogą być uznane za darowiznę dokonaną na jej rzecz, a to z tego powodu, że budynek ten nie został jeszcze ukończony i odebrany zgodnie z obowiązującymi przepisami, a ponadto skarżąca nie złożyła oświadczenia co do przyjęcia tych nakładów jako darowizny.
Prezydent Miasta Krakowa wniósł o oddalenie skargi, twierdząc, że nakłady finansowe rodziców skarżącej na budowę domu jednorodzinnego na jej działce są przysporzeniem majątkowym dokonanym na rzecz Krystyny R., która - jako właścicielka działki - stała się właścicielką budynku wzniesionego na tej działce. Matka skarżącej, Anna B., której skarżąca udzieliła pełnomocnictwa do budowy tego domu, w czasie przesłuchania w dniu 27 lutego 1981 r. wyraźnie zeznała, że nakładów na budowę tego domu dokonała dla Krystyny R. i jej córki Aleksandry. Jakkolwiek strony nie zawarły formalnej umowy darowizny, to jednak - zdaniem Prezydenta - przysporzenie majątkowe, jakie w wyniku zaistniałej czynności prawnej nastąpiło na rzecz skarżącej, należało uznać za darowiznę w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Wymiar podatku od spadków i darowizn był więc w pełni uzasadniony.
Na rozprawie przed Sądem pełnomocnik skarżącej przedłożył odpis sentencji wyroku Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 20 lipca 1981 r., I.C.758/82/K, którym nakazano Annie B. zawrzeć z Krystyną R. umowę kupna-sprzedaży działki budowlanej, na której wybudowany został budynek. Pełnomocnik skarżącej oświadczył równocześnie, że udzielone wcześniej przez skarżącą pełnomocnictwo jej matce - Annie B., upoważniające ją do budowy domu na rzecz Krystyny R. i na jej nieruchomości, było przyczyną pozorną, mającą na celu uzyskanie pozwolenia na budowę.