Wartość wyprodukowanych, ale nie sprzedanych w danym roku wyrobów nie stanowi - w rozumieniu art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku obrotowym /Dz.U. nr 53 poz. 338 ze zm./ - obrotu za ten rok podatkowy, w którym je wyprodukowano.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Krzysztofa Z. na decyzję Podatkowej Komisji Odwoławczej przy Izbie Skarbowej w Kielcach z dnia 16 lutego 1984 r. w przedmiocie wymiaru podatków obrotowego i dochodowego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w Kielcach kwotę złotych cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Krzysztof Z. zaskarżył decyzję Podatkowej Komisji Odwoławczej przy Izbie Skarbowej w Kielcach nr P.O.2-3252-6-113/82/83 z dnia 16 lutego 1984 r., utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w K. z dnia 15 listopada 1983 r., którą ustalono na drodze szacunkowej podatki obrotowy i dochodowy za 1982 r. w wysokości 151.976 zł od przychodów z wykonywanej działalności rzemieślniczej. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji z powodu wydania jej z naruszeniem prawa. Powołując się na kopie rachunków ze sprzedaży wyrobów /obrusów z folii/, twierdził, że do obrotu za 1982 r. wliczono mu także znaczną wartość obrotu osiągniętego w 1983 r.
Izba Skarbowa wniosła o oddalenie skargi, stojąc na stanowisku, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. W odpowiedzi na skargę podkreślono, że "obrót podatkowy wynika z kopii rachunków na sprzedaż obrusów", dochód zaś ustalono przy zastosowaniu 36 procent normy zyskowności netto.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Dokonanie skarżącemu wymiaru podatków obrotowego i dochodowego za 1982 r. od ustalonej w drodze szacunkowej podstawy opodatkowania było w pełni uzasadnione w świetle art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./. Przyjęcie jednak do podstawy opodatkowania w podatku obrotowym za 1982 r. obrotu w wysokości 464.200 zł nie znajduje uzasadnienia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Co więcej, pozostaje w sprzeczności z zebranymi w sprawie dowodami, to jest wystawionymi przez skarżącego rachunkami, na które powołują się decyzje organów obu instancji, a także odpowiedź na skargę.
Ze znajdującego się w aktach zestawienia kopii tych rachunków /załączniki do protokołu komisarzy skarbowych z dnia 7 czerwca 1983 r./ wynika, że kwota 464.200 zł obejmuje zarówno obrót osiągnięty przez skarżącego w końcu 1982 r., jak i w pierwszych miesiącach 1983 r., albowiem w okresie 15-20 grudnia 1982 r. skarżący wystawił rachunki, a zatem sprzedał wyroby, na sumę 62.210 zł, zaś w okresie od dnia 5 stycznia do dnia 13 kwietnia 1983 r. - na sumę 312.940 zł. W zaskarżonej decyzji obie te wartości, z naruszeniem art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku obrotowym /Dz.U. nr 53 poz. 338 ze zm./, zaliczono do obrotu za 1982 r.
Zgodnie z art. 4 tej ustawy do obrotu za dany rok podatkowy wlicza się - poza wyjątkami w niej przewidzianymi - kwoty należne z tytułu świadczeń dokonanych w tym roku w ramach działalności podlegającej opodatkowaniu. Wartość wyprodukowanych, ale nie sprzedanych w danym roku wyrobów nie stanowi obrotu za ten rok podatkowy, w którym je wyprodukowano.
Jakkolwiek Krzysztof Z. zarzut taki formułował wyraźnie w postępowaniu odwoławczym. Podatkowa Komisja Odwoławcza - mimo obowiązku - do tego zarzutu się nie ustosunkowała.
Stwierdzone naruszenie przepisów prawa przy ustaleniu skarżącemu obrotu za 1982 r. spowodowało w konsekwencji również nieprawidłowe ustalenie wysokości podatku dochodowego za ten rok.
Skoro zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 4 ust. 2 powołanej wyżej ustawy o podatku obrotowym, a także art. 10 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. nr 53 poz. 339 ze zm./, Sąd na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 oraz art. 208 Kpa orzekł, jak w sentencji.