Przepisy zarządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 r. w sprawie ulg podatkowych dla osób rezygnujących z dalszej pracy w uspołecznionych zakładach pracy oraz dla niektórych podatników zatrudniających takie osoby /M.P. nr 28 poz. 260/ nie mają zastosowania do zajęć zarobkowych określonych w par. 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 2 lipca 1981 r. w sprawie podatku obrotowego i dochodowego od osób fizycznych i osób prawnych nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 18 poz. 89 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Włodzimierza P. na decyzję Wojewody Przemyskiego z dnia 30 marca 1982 r. w przedmiocie odmowy zwolnienia od podatku obrotowego i dochodowego.
Prezydent Miasta P. decyzją z dnia 22 lutego 1982 r. nr Fn.II-1269/82 odmówił Włodzimierzowi P. zwolnienia go przez okres 2 lat od podatków obrotowego i dochodowego z tytułu prowadzenia przez niego na własny rachunek, jako inżyniera architekta, działalności zarobkowej w zakresie wykonywania projektów i prowadzenia nadzoru inwestorskiego nad robotami budowlanymi. Jakkolwiek Włodzimierz P. podjął się tej działalności po rozwiązaniu stosunku pracy z uspołecznionym zakładem pracy na mocy porozumienia stron, na postawie przepisów uchwały nr 169 Rady Ministrów z dnia 17 sierpnia 1981 r. w sprawie dodatkowych świadczeń dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy zmieniających pracę /M.P. nr 21 poz. 195/ to zdaniem organu administracji I instancji w stosunku do skarżącego nie może mieć zastosowania powołane przez niego zarządzenie Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 r. w sprawie ulg podatkowych dla osób rezygnujących z dalszej pracy w uspołecznionych zakładach pracy oraz dla niektórych podatników zatrudniających takie osoby /M.P. nr 28 poz. 260/, gdyż wykonywana przez niego działalność zawodowa nie jest działalnością usługową w rozumieniu tego zarządzenia. Działalność ta, w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku obrotowym /Dz.U. nr 53 poz. 338 ze zm./ i par. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 2 lipca 1981 r. w sprawie podatku obrotowego i dochodowego od osób fizycznych i osób prawnych nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 18 poz. 89 ze zm./, jest "zajęciem zarobkowym", a nie "działalnością w zakresie usług".
Od tej decyzji Włodzimierz P. odwołał się do Wojewody Przemyskiego, wznosząc o uznanie wykonywanej przez niego działalności za działalność w zakresie usług i przyznanie mu na podstawie powołanego wyżej zarządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 r. zwolnienia od podatków przez okres 2 lat.
Wojewoda Przemyski nieuwzględnił złożonego odwołania, podzielając w swej decyzji z dnia 30 marca 1982 r. nr Fn.III-3252/I/3/82 stanowisko zajęte w tej sprawie przez Prezydenta Miasta P.
Włodzimierz P. zaskarżył decyzję Wojewody Przemyskiego do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o uchylenie tej decyzji jako wydanej z naruszeniem prawa. Ponawiając w skardze zarzuty podniesione wcześniej w odwołaniu, akcentował on, że od Głównego Architekta Województwa Przemyskiego uzyskał pozwolenie na prowadzenie, zgodnie z przepisami prawa budowlanego z 1974 r., "usług projektowych", co uprawnia go do uzyskania zwolnienia od podatków przez okres 2 lat. zarzucał, że organy administracji błędnie zakwalifikowały wykonywaną przez niego działalność jako zajęcie zarobkowe.
Wojewoda Przemyski wniósł o oddalenie skargi, stojąc na stanowisku, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, gdyż obowiązujące przepisy nie dają podstaw do przyznania skarżącemu żądanego przez niego zwolnienia od podatku na okres 2 lat.