Skarga Zofii M. na decyzję Wojewody Nowosądeckiego w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Miasta N.T. , a także, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Wojewody Sądeckiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Tezy

Organ administracji państwowej nie może wydać decyzji wzywającej stronę do rozbiórki obiektu budowlanego i uporządkowania terenu z powołaniem się na art. 47 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, jeżeli nie dopełnił obowiązku wynikającego z par. 36 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48/, to jest - nie sporządził protokołu spełniającego warunki tego przepisu.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Zofii M. na decyzję Wojewody Nowosądeckiego z dnia 17 lipca 1987 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Miasta N.T. z dnia 21 maja 1981 r., a także, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Wojewody Sądeckiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie

Na wniosek Zofii M. Naczelnik Miasta N.T., decyzją z dnia 21 maja 1981 r., nr GT.I-8382/10/81, nakazał Kazimierzowi B. rozbiórkę drewnianej wiaty oraz nielegalnie wybudowanego budynku gospodarczego, wyznaczając termin do dnia 15 czerwca 1981 r. W uzasadnieniu decyzji podał, że wygląd budynków i ich stan techniczny wpływają na pogorszenie warunków funkcjonalnych i estetycznych otoczenia.

Na skutek odwołania zobowiązanego Wojewoda Nowosądecki, decyzją z dnia 17 lipca 1981 r., nr GA.I.-8381-NT-15/81, uchylił powyższą decyzję w części dotyczącej rozbiórki murowanego budynku-magazynu i orzekł o jego dopuszczeniu do dalszego czasowego użytkowania. Stanowisko wyrażone w decyzji umotywował dużym stopniem zniszczenia drewnianej wiaty, co stanowi zagrożenie bezpieczeństwa oraz oszpeca otoczenie. Budynek gospodarczy zaś, stanowiący skład narzędzi i maszyn rolniczych, ze względów społecznych i gospodarczych postanowiono dopuścić do dalszego czasowego użytkowania, mimo że został wzniesiony samowolnie.

Na tę ostateczną decyzję Zofia M. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, polemizując z jej uzasadnieniem. Podniosła, że ustalenia organu odwoławczego są błędne, murowany budynek gospodarczy bowiem wykorzystywany jest na zupełnie inne cele, niż przyjęto, bo na garaże dla osób prywatnych. Poza tym zarzuciła, że wybudowanie spornego obiektu uniemożliwia jej dojazd do domu. Na rozprawie skarżąca wniosła o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem przeprowadzenia niezbędnego uzupełniającego postępowania wyjaśniającego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 47 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ terenowy organ administracji państwowej wzywa właściciela do rozbiórki obiektu w przypadku, gdy jest on nie użytkowany, zniszczony lub nie wykończony i nie nadający się do remontu, odbudowy lub wykończenia. Stosownie do par. 36 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48/ wydanie takiej decyzji powinno poprzedzić sporządzenie protokołu oględzin obiektu budowlanego przez przedstawiciela właściwego organu i innych organów administracji państwowej odpowiednio do wymagań przepisów szczególnych. Protokół taki powinien zawierać dane niezbędne dla podjęcia decyzji o rozbiórce. W niniejszej sprawie natomiast - z naruszeniem tego przepisu - ograniczono się jedynie do lakonicznych adnotacji, z których wynika, że wizja przeprowadzona została jednoosobowo i bez udziału stron, co stanowi dodatkowo naruszenie art. 79 Kpa. Przed rozstrzygnięciem sprawy nie wyjaśniono też wszystkich jej okoliczności, a ustalony stan faktyczny kwestionuje zarówno skarżąca, jak i zainteresowany. Niezależnie od powyższego, z naruszeniem art. 10 par. 1 Kpa, nie umożliwiono stronom wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań w czasie poprzedzającym wydanie decyzji. Jako istotne uchybienie należy uznać, że Wojewoda Nowosądecki - z powołaniem się na art. 39 prawa budowlanego - odroczył termin rozbiórki murowanego budynku Kazimierza B. przyjmując, że stanowi on magazyn na maszyny rolnicze, a zatem zachodzą ważne względy przemawiające za takim załatwieniem sprawy. Niezależnie od wątpliwości, jakie nasuwa to stwierdzenie wobec braku obiektywnych dowodów, orzeczenie w tej mierze podjęto bez wskazania czasu, na jaki rozbiórkę odroczono, co sprzeczne jest z tym przepisem.

W świetle całokształtu okoliczności sprawy zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Miasta należało uchylić w całości na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 208 Kpa.

Strona 1/1