Skarga Jana M. na decyzję Wojewody Nowosądeckiego w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia na budowę drewnianej szopy i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję naczelnika Miasta i Gminy w R. , a także zgodnie z art. 208 Kpa zasądził od Wojewody Nowosądeckiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Tezy

1. Zasada zabudowy planowej, wyrażona w art. 3 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, nie oznacza niedopuszczalności budownictwa na terenach nie przeznaczonych na cele budowlane, budownictwo takie nie może jedynie zmienić przeznaczenia terenu, wyrażonego w planie zagospodarowania przestrzennego, a zatem na terenie o odmiennym przeznaczeniu budownictwo jest dopuszczalne, jeśli obiekt budowlany jest niezbędny dla racjonalnego wykorzystania terenu zgodnie z jego przeznaczeniem, albo dla jego właściwego zagospodarowania.

2. Wzniesienie na terenie o przeznaczeniu rolniczym obiektu budowlanego bezpośrednio służącego produkcji rolnej nie stanowi naruszenia art. 3 cytowanej ustawy, nie zmienia bowiem przeznaczenia terenu nawet wówczas, gdy służy zapewnieniu odpowiednich warunków socjalno-bytowych osobom prowadzącym produkcję rolną.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jana M. na decyzję Wojewody Nowosądeckiego z dnia 26 czerwca 1981 r. w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia na budowę drewnianej szopy i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję naczelnika Miasta i Gminy w R. z dnia 14 kwietnia 1981 r., a także zgodnie z art. 208 Kpa zasądził od Wojewody Nowosądeckiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 14 kwietnia 1981 r. Naczelnik Miasta i Gminy w R. odmówił Janowi M. wydania pozwolenia na budowę drewnianej szopy na działce nr 4766. Powołując się w sposób niejasny na "art. 54 pkt 5 ust. 1" prawa budowlanego stwierdził, że parcela wnioskodawcy znajduje się na terenach przeznaczonych pod budowę baz technicznych, których inwestor opracował plan realizacyjny budowy.

Wnioskodawca nie zgodził się z tą decyzją i w odwołaniu zarzucił, że nie uwzględniono w niej faktu, iż mieszka 22 km od działki, na której prowadzi uprawy ogrodnicze, a do prac polowych potrzebne są narzędzia, które nie sposób dowozić z miejsca zamieszkania w N.T. Wnioskowana przez niego budowla ma mieć charakter tymczasowy, nie związany trwale z gruntem. Ponadto zakwestionował celowość przeznaczania gruntów rolnych o wysokiej ogrodniczej kulturze upraw na cele pozarolnicze i wywodził, że zamierzenia inwestora w świetle obecnej sytuacji żywnościowej i prowadzonej polityki rolnej są nierealne.

Wojewoda Nowosądecki utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, podając jako podstawę prawną art. 3 i art. 53 prawa budowlanego. W uzasadnieniu powtórzył argumentację organu I instancji.

Skarżąc decyzję Wojewody do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Jana M. stwierdził, że dla miejscowości R. nie opracowano szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku z tym nie mogą być realizowane w ciągu najbliższych 10 lat żadne inwestycje na jego działce. Zakwestionował zaliczenie gruntu do klasy V, gdyż według dokumentacji z 1952 r. jego działka zakwalifikowana była do II i III klasy gruntów. Nadto zarzucił, że organ II instancji nie ustosunkował się do podniesionych w odwołaniu okoliczności, lecz ograniczył się do powtórzenia uzasadnienia zawartego w decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Nowosądecki podtrzymał swoje stanowisko co do niemożliwości udzielenia zezwolenia na budowę szopy, a odmowę na lokalizację stałą oparł na art. 3 prawa budowlanego. Po raz pierwszy ustosunkował się także do zawartego już w odwołaniu wniosku skarżącego co do tymczasowego charakteru proponowanej budowli. Odmowę tymczasowego zlokalizowania szopy uzasadnił opracowywaniem dla miejscowości R. studium programowo-przestrzennego, nie podał jednak, w jakim stadium opracowania znajdują się zamierzenia inwestycyjne na działce skarżącego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 3 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ obiekty budowlane mogą być budowane wyłącznie na terenach na ten cel przeznaczonych zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym. Zasada ta jest podstawą planowanej zabudowy, lecz nie może oznaczać, że całkowicie wyklucza budownictwo na terenach nie przeznaczonych na cele budowlane; budownictwa takie nie może jedynie zmienić przeznaczenia terenów określonych w planie zagospodarowania przestrzennego. Wobec tego konieczne jest dopuszczenie budownictwa na terenie każdego rodzaju, jeśli to jest niezbędne dla zapewnienia celowego i racjonalnego wykorzystania danego terenu, albo jego zagospodarowania.

Strona 1/2