1. Wykluczone jest wykorzystywanie upoważnienia z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ do dokonania zwolnień generalnych od podatku od nieruchomości. Zwolnienie takie oznaczałoby de facto generalne uchylenie obowiązku podatkowego.
2. Zwolnienie uchwałą rady gminy budynków mieszkalnych należących tylko do osób fizycznych prowadzących gospodarstwa rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym nie stanowi generalnego zwolnienia od tego podatku /powszechnego uchylenia obowiązku podatkowego/, chociaż jest ono oczywiście szerokie.
Rada gminy uchwałą zwolniła od podatku od nieruchomości budynki mieszkalne osób fizycznych prowadzących gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym.
Wojewoda rozstrzygnięciem nadzorczym stwierdził nieważność tej uchwały.
W skardze do NSA wójt gminy wyjaśnił, że kwestionowana uchwała zwalnia tylko osoby fizyczne prowadzące gospodarstwa rolne, w liczbie 1.410. Na terenie gminy jest także 1838 budynków mieszkalnych innych osób, nie prowadzących gospodarstw rolnych. Ponadto wójt podkreślił, że skorzystanie przez gminę z uprawnień, o których mowa w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, zależy od uznania gminy, a ingerencja nadzoru była nieuzasadniona.
W odpowiedzi na skargę wojewoda, powtarzając swą poprzednią argumentację stwierdził, że uchwała ma charakter generalnego zwolnienia od podatku i że przepis stanowiący wyjątek nie może być interpretowany rozszerzająco.
NSA wyjaśnił, że art. 7 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje, że rada gminy może wprowadzić inne zwolnienia od podatku od nieruchomości niż te, które zostały wymienione w ust. 2 tego artykułu. W orzecznictwie sądu niejednokrotnie już podkreślano, że przepis ten powinien być poddany nie tylko wykładni gramatycznej, ale również funkcjonalnej i celowościowej. Wykorzystanie tych metod wykładni pokazuje, że stanowi on regulację uzupełniającą w stosunku do art. 7 ust. 1, którego treścią są szczegółowe, ustawowe zwolnienia od podatku od nieruchomości pewnych kategorii tych nieruchomości, za każdym razem dla realizacji konkretnego celu. Skoro katalog tych zwolnień został ujęty tak szczegółowo, nie można możliwości innych zwolnień traktować jako kategorii generalnej. Orzecznictwo stoi zatem na stanowisku, że wykluczone jest wykorzystywanie upoważnienia z art. 7 ust. 2 cytowanej ustawy do dokonania zwolnień generalnych od podatku od nieruchomości. Zwolnienie takie oznaczałoby de facto generalne uchylenie tego obowiązku podatkowego.
W tym stanie rzeczy istotne wydaje się określenie granicy, od której można o takim generalnym zwolnieniu mówić. Zdaniem sądu, granicą taką jest możliwość ustalenia i wskazania konkretnych podmiotów, do których wprowadzone zwolnienie się odnosi. Jest to granica, która na gruncie teorii prawa administracyjnego oddziela od siebie akty generalne i akty indywidualne.
W analizowanej sprawie rada gminy zwolniła od podatku od nieruchomości nie wszystkie budynki mieszkalne, a tylko te, które należą do osób fizycznych prowadzących gospodarstwa rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym. Jakkolwiek ta właśnie grupa przeważa wśród mieszkańców gminy, da się ona jednak indywidualnie określić. Można wskazać imienny katalog podmiotów należących do tej grupy. Rada gminy dokonała tu zatem zawężenia zwolnienia i jego indywidualizacji, toteż nie można już mówić o zwolnieniu generalnym /powszechnym uchyleniu obowiązku podatkowego/, chociaż jest ono oczywiście szerokie. Rada nie przekroczyła zatem granicy, o której była wyżej mowa.
W tej sytuacji NSA uznał, że wojewoda naruszył przepisy art. 7 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym i uchylił zaskarżone przez gminę rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody.