Żaden przepis prawa nie łączy możliwości zaliczenia przychodu podatku od nieruchomości tylko przez właściciela lub samoistnego posiadacza.
W dniu 26 kwietnia 1995 r. Urząd Skarbowy w K. wydał decyzję, którą określono podatek dochodowy od osób prawnych za okres od 1 października 1992 r. do 31 grudnia 1992 r. należny od Przedsiębiorstwa Usługowo-Handlowego Sp. z o.o. na kwotę 4.181,20 zł.
Przy ustalaniu podstawy opodatkowania urząd nie uznał, między innymi, za koszt uzyskania przychodu zapłaconego przez spółkę podatku od nieruchomości, wniesionych przez jednego ze wspólników jako wkład rzeczowy do spółki, polegający na prawie bezpłatnego użytkowania dwóch działek i znajdujących się na nich zabudowań i urządzeń technologicznych, a stanowiących własność tego wspólnika i jego żony.
Jako podstawę takiego rozstrzygnięcia powołano art. 158, art. 237 i art. 265 par. 3 kodeksu cywilnego oraz art. 2 ust. 2 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/ twierdząc, iż nie można uznać umowy spółki jako skuteczne przeniesienie prawa użytkownika wieczystego i budynków, w konsekwencji czego nie można uznać zapłaconego przez spółkę podatku od nieruchomości za koszty uzyskania przychodu, ponieważ zgodnie z powołanymi przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na użytkowniku wieczystym nieruchomości, bądź na właścicielu nieruchomości.
Jednocześnie decyzją z dnia 26 kwietnia 1995 r. urząd skarbowy określił wysokość podatku dochodowego za rok 1993 należnego od tego przedsiębiorstwa na sumę 37.265,60 zł.
Przy tak wyliczonym podatku, nie uznano za koszt uzyskania przychodu między innymi: amortyzacji środków trwałych w kwocie 73.657,28 zł, twierdząc, że suma ta jest zawyżona o 24.147,40 zł z powodu niedopuszczalnego zastosowania wskaźników zwiększających amortyzację z dwóch tytułów i błędne naliczanie amortyzacji przez okres krótszy niż 2 lata, co zdaniem urzędu było niezgodne z przepisami par. 1 i par. 8 ust. 6 i 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. /Dz.U. nr 30 poz. 130/.
Analogicznie, jak w decyzji określającej podatek za okres od 1 października do 31 grudnia 1992 r., nie uznano zapłaconego przez spółkę w 1993 r. podatku od nieruchomości w kwocie 8.390,90 zł jako koszt uzyskania przychodu.
W dniu 16 maja 1995 r. do Izby Skarbowej w K. wpłynęło pismo podpisane przez Prezesa Zarządu Sp. z o.o., zawierające odwołanie od powyższych decyzji Urzędu Skarbowego w K. z dnia 26 kwietnia 1995 r.
Zdaniem odwołującego się, wymienione decyzje wydano z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ doszło do wydania decyzji na zobowiązanie podatkowe, które już wygasło z powodu wcześniejszej zapłaty /art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych/.