Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, orzeczenia wydane w sprawach rozpatrywanych przez komisje poborowe powinny być podpisane przez wszystkich członków komisji rozpoznających sprawę; orzeczenia podpisane przez inne osoby lub przez niektórych tylko członków komisji są dotknięte wadą nieważności z powodu rażącego naruszenia prawa /art. 156 par. 1 pkt 2 w związku z art. 107 par. 1 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Krzysztofa W. na orzeczenie Wojewódzkiej Komisji Poborowej w K. z dnia 13 grudnia 1990 r. w przedmiocie odmowy skierowania do służby zastępczej i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonego orzeczenia oraz poprzedzającego je orzeczenia komisji I instancji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewódzkiej Komisji Poborowej w K. kwotę dwadzieścia tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Pismem z dnia 3 września 1990 r. Krzysztof W. zwrócił się z lakonicznym żądaniem umożliwienia mu odbycia służby zastępczej, ponieważ zasadnicza służba wojskowa - jak to określił - jest sprzeczna z jego zasadami moralnymi. Wyraził przy tym pogląd, że "każdy człowiek ma prawo do wyboru formy służby na rzecz Ojczyzny".
Rejonowa Komisja Poborowa K.I. orzeczeniem z dnia 12 listopada 1990 r., nie dokonując żadnych ustaleń, poza nie udokumentowaną rozmową z poborowym, odmówiła skierowania go do służby zastępczej, uzasadniając swoje stanowisko w jednym zdaniu: że motywy przedstawione przez poborowego są wyłącznie bardzo ogólną deklaracją postawy moralnej, przy czym nie podał on żadnych istotnych motywów natury religijnej czy moralnej, które wyraźnie zabraniałyby mu odbycia służby wojskowej. Orzeczenie to podpisał jedynie przewodniczący Rejonowej Komisji Poborowej i nie wynika z niego, czy zostało ono wydane jednoosobowo, czy też przez Komisję; nie został także uwidoczniony skład Komisji.
W związku ze złożonym odwołaniem, w którym Krzysztof W. przedstawia swoją teorię i poglądy pacyfistyczne oraz awersję do broni, przemocy itp., Wojewódzka Komisja Poborowa w K. orzeczeniem nr SO. IV-63122/56/90 z dnia 13 grudnia 1990 r., podpisanym także jednoosobowo przez zastępcę przewodniczącego Komisji i bez podania jej składu osobowego, utrzymała w mocy orzeczenie Rejonowej Komisji Poborowej. W jednozdaniowym uzasadnieniu orzeczenia podano, że "zadeklarowany przez poborowego w trakcie rozmowy przed Komisja pacyfizm nie znajduje głębszego uzasadnienia w poglądach i postępowaniu".
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Krzysztof W. orzeczenie to uważa za "nadużycie prawa"; jego zdaniem jest ono wynikiem wyłącznie subiektywnych opinii członków komisji poborowej, opinii nie mających żadnego uzasadnienia prawnego, psychologicznego ani logicznego. Określa się jako pacyfista, niezdolny do nauczenia się w wojsku zabijania, pragnie służyć Ojczyźnie zgodnie ze swoim sumieniem i przekonaniami.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda K-ki podnosi, że zaskarżona decyzja ma charakter uznaniowy. Podkreśla, że stanowisko skarżącego nie daje podstaw do skierowania go do odbycia służby zastępczej, i wnosi o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiej Komisji Poborowej oraz orzeczenie Rejonowej Komisji Poborowej są decyzjami w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, a więc muszą odpowiadać wszystkim warunkom, o jakich mowa w art. 107 Kpa. W myśl art. 107 par. 1 Kpa decyzja powinna zawierać oznaczenie organu wydającego decyzję, datę wydania, oznaczenie stron, powołanie podstawy prawnej, treść rozstrzygnięcia sprawy, uzasadnienie faktyczne i prawne, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji i pouczenie o środkach prawnych.
Mając na względzie powyższe wymagania ustawowe, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżone orzeczenie oraz orzeczenie organu I instancji naruszają art. 107 par. 1 Kpa w zakresie postanowień dotyczących osoby uprawnionej do ich wydania oraz podpisania.