Ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wyraźnie rozróżnia rachunek /zwany inaczej fakturą/ i rachunek uproszczony.
Podstawą do obniżenia podatku należnego może być tylko faktura, nie zaś rachunek uproszczony.
oddala skargę.
Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję urzędu skarbowego w sprawie ustalenia spółce z o.o. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące od lipca do października 1993 r.
W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że w wyniku przeprowadzonej 17 listopada 1993 r. kontroli w spółce ujawniono zawyżenie podatku naliczonego o kwotę 6.028.200 zł. Zawyżenie to jest wynikiem przyjęcia do rozliczenia z urzędem skarbowym podatku naliczonego, udokumentowanego nie fakturami VAT lecz rachunkami uproszczonymi, które nie mogą stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazywany w tym rachunku /par. 31 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług - Dz.U. nr 39 poz. 176/. Podstawę do obniżenia podatku należnego stanowi wyłącznie oryginał faktury VAT lub faktury korygującej. Z uwagi na to na podstawie art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług zastosowano sankcję polegającą na zmniejszeniu podatku naliczonego o pięciokrotność zawyżenia tego podatku.
W skardze do NSA spółka podniosła, że różnica między rachunkiem uproszczonym a fakturą VAT ma charakter czysto formalny, a nie merytoryczny. Ponadto zakwestionowane rachunki pochodzą z pierwszych dwóch tygodni obowiązywania ustawy o podatku od towarów i usług, kiedy to zgodnie z zaleceniami Ministerstwa Finansów podatnicy mieli być traktowani ulgowo. Powołując się na pismo Ministra Finansów nr PP3-8220-950/94/PB nakazujące aparatowi skarbowemu - w przypadku stwierdzenia obniżenia podatku w 1993 r. - stosowanie przepisów ustawy z dnia 9 grudnia 1993 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 129 poz. 599/, skarżąca spółka stwierdziła, że ponieważ decyzja została wydana w 1994 r. powinny mieć zastosowanie przepisy ww. ustawy. Ustawa ta zmieniła art. 27 ust. 5 pkt 2 zwiększając podatek należny o kwotę trzykrotności zawyżenia podatku naliczonego, a nie pięciokrotności jak stanowią zaskarżone decyzje.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest nieuzasadniona, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Zgodnie z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ podatnik ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług stanowiącą sumę kwot podatku określonych w rachunkach /fakturach/ stanowiących nabycie towarów i usług, a w wypadku importu - sumę kwot podatku wynikającą z dokumentów odprawy celnej.