1. Okoliczność, że właściciel jednego gospodarstwa rolnego wykonuje pewne prace na gruncie innego gospodarstwa rolnego, stanowiącego własność rolnika czasowo nieobecnego /np. w związku z odbywaniem zasadniczej służby wojskowej/, nie stwarza podstaw do kumulacji gruntów tych gospodarstw dla celów podatkowych. Pomoc tego rodzaju, w warunkach prowadzenia każdego z tych gospodarstw na własny rachunek przez ich właścicieli, nie stanowi bowiem wspólnej gospodarki w rozumieniu art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o podatku gruntowym /Dz.U. nr 27 poz. 254 ze zm./.
2. Ustalając wspólność lub odrębność prowadzenia dwóch lub więcej gospodarstw rolnych organ administracji nie mógł kierować się przesłankami zawartymi w par. 2 ust. 1 in fine zarządzenia Ministra Finansów z dnia 9 maja 1967 r. w sprawie trybu postępowania przy uznawaniu gospodarstw rolnych za wspólnie lub odrębnie prowadzone dla celów wymiaru podatku gruntowego /M.P. nr 36 poz. 170 ze zm./, ponieważ ich treść wykraczała poza zakres upoważnienia zawartego w art. 2 ust. 3 pkt 1 dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym /t.j. Dz.U. 1963 nr 11 poz. 60 ze zm./, przyjętego za podstawę prawną tego zarządzenia i nie obowiązującego już w czasie orzekania w sprawie przez organ II instancji, a także pozostawała w sprzeczności z hipotezą art. 1 ust. 3 późniejszej ustawy o podatku gruntowym.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Janiny S. na decyzję Wojewody Kieleckiego z dnia 29 maja 1981 r. w przedmiocie łącznego opodatkowania gruntów i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Gminy w Sz. z dnia 19 grudnia 1980 r. wraz z nakazem płatniczym na zobowiązanie pieniężne za rok 1981 /bez daty/, a także, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Wojewody Kieleckiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Jak wynika z wypisów z rejestru gruntów, w posiadaniu Janiny S. znajduje się 3,91 ha gruntu, w posiadaniu zaś jej syna Wiktora S. - 2,81 ha w miejscowości Sz. Grunty te od 1980 r. były opodatkowane podatkiem gruntowym jako dwa oddzielne gospodarstwa rolne /jednostki podatkowe/. W związku z powołaniem w jesieni 1980 r. Wiktora S. do odbycia zasadniczej służby wojskowej, Naczelnik Gminy Sz., powołując się na zarządzenie Ministra Finansów z dnia 9 maja 1967 r. w sprawie trybu postępowania przy uznawaniu gospodarstw rolnych za wspólne lub odrębnie prowadzone dla celów wymiaru podatku gruntowego /M.P. nr 36 poz. 170 ze zm./, decyzją z dnia 19 grudnia 1980 r. - bez numeru - orzekł, że wymienione wyżej grunty należy opodatkować za 1981 r. razem, uznając je tym samym, dla celów podatku gruntowego, za jedno gospodarstwo rolne. W decyzji tej przyjęto, że w związku z odbywaniem przez Wiktora S. służby wojskowej gospodarka rolna na gruntach tych prowadzona jest przez jego matkę Janinę S. , przy czym w aktach sprawy brak jest na to jakichkolwiek dowodów, pochodzących sprzed dnia wydania decyzji.
Po otrzymaniu nakazu płatniczego, określającego zobowiązanie pieniężne za rok 1981 łącznie od obu gospodarstw /decyzja Naczelnika Gminy Sz., bez daty, nr 1354/, Janina S. w dniu 16 lutego 1981 r. oświadczyła, że gruntu swego syna nie użytkuje i użytkować nie będzie, składając równocześnie w formie oświadczenia do protokołu odwołanie od tej decyzji.
W dniu 6 kwietnia 1981 r. skarżąca wystąpiła z ponagleniem załatwienia jej odwołania. Organy dopiero to pismo potraktowały jako odwołanie.
Decyzją z dnia 29 maja 1981 r., nr Fn.V-3250 D-148/81 Wojewoda Kielecki nie uwzględnił motywów odwołania, utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję. Opierając się na oświadczeniach miejscowych rolników i pracowników służby rolnej Wojewoda Kielecki przyjął za udowodnione, że skarżąca użytkuje grunt swego syna od chwili powołania go do odbycia służby wojskowej, co stanowi przesłankę, aby na podstawie art. 1 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o podatku gruntowym /Dz.U. nr 27 poz. 254 ze zm./ grunty skarżącej i jej syna Wiktora S. , opodatkować łącznie.
Janina S. zaskarżyła decyzję Wojewody Kieleckiego do Naczelnego Sądu Administracyjnego, uznając ją za niesłuszną i wnosząc o jej uchylenie. W skardze akcentuje ona, że gruntu syna nie użytkuje. Grunt pozostaje nadal w użytkowaniu syna, który sam go uprawia, korzystając z urlopów otrzymywanych z wojska. Sytuację ma on w tym przypadku ułatwioną, gdyż służbę wojskową odbywa w Kielcach.
Wojewoda Kielecki w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, nawiązując do motywów zawartych w swej decyzji.
Obecny na rozprawie jako pełnomocnik skarżącej jej mąż Eugeniusz S. wyjaśnił, że czasami sam pomaga synowi w uprawianiu jego gruntu, ale podstawowe prace wykonuje syn osobiście, zarządzając gruntem i pobierając wszystkie z niego pożytki. Dowodem, że Wiktor S. wykonuje prace na swym gruncie mimo odbywania służby wojskowej może być okoliczność, że w tym czasie, tj. w dniu 8 kwietnia 1981 r., przejął na podstawie umowy zawartej z Naczelnikiem Gminy Sz. do zagospodarowania na okres 10 lat 0,69 ha gruntu, który dotychczas stał odłogiem.