Skarga Marty B. na decyzję Wojewody P-kiego w przedmiocie odmowy zezwolenia na zamianę lokali i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Wojewódzkiego Szpitala w L., a także
Tezy

Udzielenie zezwolenia na dokonanie zamiany lokali zakładowych nie jest sprawą administracyjną rozstrzyganą w drodze decyzji administracyjnej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marty B. na decyzję Wojewody P-kiego z dnia 29 maja 1992 r. w przedmiocie odmowy zezwolenia na zamianę lokali i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Wojewódzkiego Szpitala w L., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody P-kiego kwotę pięćdziesięciu tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

Inne orzeczenia o symbolu:
621 Sprawy mieszkaniowe, w tym dodatki mieszkaniowe
Inne orzeczenia z hasłem:
Nieruchomości
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Krakowie
Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 29 maja 1992 r. znak Z.I.141/19/92, wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa w związku z art. 65 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./, Wojewoda P-ki utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Szpitala w Ż. z dnia 23 marca 1992 r. znak WSJ-DS-0254/34/92, odmawiającą Marcie B. udzielenia zezwolenia na zamianę mieszkania zakładowego. W uzasadnieniu decyzji Wojewoda P-ki stwierdził, że Marta B. jest najemczynią mieszkania zakładowego, które jest zawilgocone, a wnioskodawczyni cierpi na chorobę zawodową /gruźlicę/. Są to okoliczności, które powinny być wzięte pod uwagę przy rozpatrywaniu wniosku o zamianę lokalu w świetle art. 52 ust. 2 pkt 4 prawa lokalowego. Mimo to organ I instancji odmówił wyrażenia zgody na zamianę lokalu, uzasadniając to koniecznością zapewnienia lokalu objętego wnioskiem Marty B. lekarzowi, który ma być zatrudniony w szpitalu. Wojewoda P-ki natomiast utrzymał w mocy decyzję I instancji z innych powodów. Mianowicie strona dopuściła się samowolnego zajęcia lokalu, o który się ubiega. Zgodnie zaś z art. 65 prawa lokalowego organ ma obowiązek usunięcia sprawcy z lokalu samowolnie zajętego, a więc zezwolenie na zamianę stanowiłoby sankcjonowanie samowoli i tym samym naruszałoby obowiązujące przepisy prawa. W takich zaś wypadkach, stosownie do postanowień art. 59 prawa lokalowego, może nastąpić odmowa zezwolenia na zamianę lokalu.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Marta B. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji. Stwierdziła, że chociaż fakt samowolnego zajęcia przez nią, mieszkania objętego wnioskiem o zamianę jest bezsporny, to przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności faktycznych sprawy spełnia ona warunki do uzyskania przydziału spornego mieszkania w drodze zamiany. Samowolne zajęcie mieszkania usprawiedliwia fakt, że przez długi czas mieszkanie to było puste, a lokal, który obecnie zajmuje, nie nadaje się do zamieszkania.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda P-ki stwierdził, że "podtrzymuje zaskarżoną decyzję w nie zmienionym zakresie", nie ustosunkowując się do zarzutów zawartych w skardze.

Rozpatrując skargę, Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarówno lokal, który zamieszkuje skarżąca Marta B. w Ż. w budynku nr 9, jak i lokal położony w tym samym budynku, objęty jej wnioskiem o zamianę, należą do kategorii lokali zakładowych w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./. Artykuł 58 ust. 1 prawa lokalowego zezwala również najemcom lokali tej kategorii na dokonywanie ich zamiany. Z kolei art. 59 ust. 1 tej ustawy ustanawia ogólna zasadę, że zamiana lokali mieszkalnych wymaga zezwolenia dysponentów tych lokali. Dysponentem obu lokali w rozpatrywanej sprawie jest Dyrektor Wojewódzkiego Szpitala w Ż., on więc był właściwy do udzielenia lub odmowy udzielenia zezwolenia skarżącej na zamianę lokali.

Z kolei wymaga ustalenia kwestia prawnej formy, w jakiej takie zezwolenie /lub jego odmowa/ powinno być udzielone. Dyrektor Wojewódzkiego Szpitala w Ż. przyjął, że prawną formą właściwą dla odmowy udzielenia skarżącej zezwolenia na zamianę lokali jest forma decyzji administracyjnej. Przyjął zatem, że art. 59 ust. 1 prawa lokalowego statuuje normę prawną przewidującą zlecenie zadań administracji państwowej organowi usytuowanemu poza aparatem administracyjnym /kierownikowi zakładu pracy - dysponentowi lokalu zakładowego/ oraz że art. 59 ust. 1 w związku z art. 58 ust. 1 prawa lokalowego kreują sprawę administracyjną, nadającą się do rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej przez organ nie będący organem administracji państwowej.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
621 Sprawy mieszkaniowe, w tym dodatki mieszkaniowe
Inne orzeczenia z hasłem:
Nieruchomości
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Krakowie