Ustanowienie przez radę gminy na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych stawki "O" podatku od nieruchomości jest naruszeniem obowiązku rady gminy określonego w tym przepisie.
oddala skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody stwierdzające nieważność uchwały Rady Gminy ustalającej stawki podatku od poszczególnych rodzajów nieruchomości części obejmującej par. 1 pkt 1.
Rada Gminy w O. wydała w dniu 29 stycznia 1993 r. uchwałę w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości. W uchwale tej ustalono stawki podatku od poszczególnych rodzajów nieruchomości, przy czym w par. 1 pkt 1 przewidziano, że podatek od budynków mieszkalnych lub ich części wynosi 0 /zero/ zł od 1 m2 pow. użytkowej.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 2 marca 1993 r. Wojewoda stwierdził nieważność uchwały w części obejmującej cyt. par. 1 pkt 1. Zdaniem Wojewody Rada Gminy, ustalając stawkę "0" faktycznie nie ustaliła stawki podatku za budynki mieszkalne lub ich części, a zatem naruszyła art. 5 ust. 1 oraz art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ Przyjęcie stawki zerowej skutkuje, zdaniem Wojewody, generalne zwolnienie od płacenia podatku z tego tytułu wszystkich mieszkańców, na co nie pozwala cyt. ustawa.
Wójt Gminy w oparciu o stosowną uchwałę Rady Gminy wniósł w dniu 2 kwietnia 1993 r. skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na ww. rozstrzygnięcie nadzorcze, wnosząc o jego uchylenie. W uzasadnieniu skargi zakwestionował on interpretację przepisów cyt. ustawy, dokonaną przez Wojewodę. Uważa on, że gmina, jako samorządna osoba prawna, ma podstawę prawną dla zastosowania zerowej stawki podatku.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda T. wniósł o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wprowadzają obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości wobec przedmiotów wymienionych w art. 2 oraz podmiotów wymienionych w art. 3 tejże ustawy. Jednocześnie ustawa ta przyznaje radom gmin kompetencje do określenia wysokości stawek tego podatku. Realizacja tej kompetencji jest obowiązkiem rady gminy /art. 5/. W kontekście tych przepisów widać wyraźnie, że ustalenie stawki podatku od jakiejkolwiek kategorii nieruchomości objętej ustawa w wysokości 0 zł nie pozwala realizować ustawowego obowiązku podatkowego. Ani podatnik bowiem /właściciel, posiadacz czy użytkownik wieczysty nieruchomości/ nie może wtedy zrealizować swojego obowiązku podatkowego, ani też rada gminy nie wywiązuje się ze swojego obowiązku określenia wysokości stawki. Wymiar zerowy nie może być uznany za "stawkę". Mamy zatem do czynienia z naruszeniem art. 1-3 ustawy /obowiązek podatkowy/, jak i art. 5 ust. 1 ustawy /obowiązek określenia wysokości stawki/.
Jednakże cyt. ustawa przewiduje również w art. 7 ust. 1 konkretne zwolnienia od podatku od nieruchomości, przy czym ust. 2 tego artykułu stanowi, że rada gminy może wprowadzić inne zwolnienia niż określone w ust. 1. Przepis ten nie został powołany w zakwestionowanej przez Wojewodę uchwale /Rada przyjęła jako podstawę prawną art. 5 ust. 1 cyt. ustawy/, ale został użyty przez skarżącą Gminę jako argument w postępowaniu sądowym, a Wojewoda stwierdził m.in. naruszenie właśnie tego przepisu. Rozważyć zatem należy, czy wprowadzenie stawki podatku od budynków mieszkalnych w wysokości 0 zł, nie stanowi zwolnienia tych budynków od podatku od nieruchomości w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy, a jeśli tak, czy Rada Gminy nie nadużyła kompetencji przewidzianej w tym przepisie.