1. Jedynie wyszczególnione w przepisach ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ - bądź po nowelizacji ustawy o zobowiązaniach podatkowych, innych ustaw - rodzaje umów /np. umowa dzierżawy/ dają podstawę do orzeczenia o odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania podatkowe.
Odpowiedzialności takiej w innym przypadku nie rodzą inne umowy, nawet jeśli zawierały one w swej treści takie uzgodnienia między stronami.
2. Powoływanie się tylko na treść umowy o oddaniu mienia Skarbu Państwa do odpłatnego korzystania nie stanowi dostatecznej podstawy do stwierdzenia, że skarżąca Spółka jest odpowiedzialna za zobowiązania podatkowe z tytułu dywidendy przedsiębiorstwa zlikwidowanego w trybie art. 37 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./.
Zaskarżoną decyzją zostały utrzymane w mocy dwie decyzje Urzędu Skarbowego w G. dnia 22 listopada 1993 r., wydane na podstawie art. 40 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych, orzekające o odpowiedzialności Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego "M." Spółki z o.o. w G. za zobowiązania wobec budżetu Państwa z tytułu zaległej dywidendy za 1991 r. należnej od zlikwidowanego Przedsiębiorstwa Robót montażowych "M." w G. oraz wydana na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych, ustalająca wysokość przyjętego przez wyżej wymienioną Spółkę zobowiązania od zlikwidowanego Przedsiębiorstwa z tytułu nieregulowanej dywidendy.
W uzasadnieniu tej decyzji ostatecznej stwierdzono, że Przedsiębiorstwo Robót Montażowych "Montochem" w G. postawione zostało w stan likwidacji na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, której termin upływał z dniem 31 sierpnia 1991 r. Ponadto w myśl art. 12 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych Przedsiębiorstwo to zobowiązane było do płacenia dywidendy do czasu ustania jego bytu prawnego tj. do dnia wykreślenia go z rejestru przedsiębiorstw państwowych. Wyjątek stanowiły jedynie przedsiębiorstwa likwidowane w trybie art. 19 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych, które do dnia 18 marca 1993 r. naliczały i płaciły dywidendę do czasu zakończenia działalności gospodarczej.
Zatem Przedsiębiorstwo Remontowo Montażowe "M." w G. w likwidacji zobowiązane było do naliczenia i wpłaty do budżetu dywidendy za okres od I-VIII.1991 r. Skoro w okresie od marca do sierpnia mienie tego przedsiębiorstwa zostało wydzierżawione Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Usługowemu Spółce z o.o. w G. to zgodnie z umową z dnia 12 grudnia 1991 r. przejmując mienie Przedsiębiorstwa Robót Montażowych "M." w G. Spółka ta przejęła również jego zobowiązania wobec budżetu. Wyraźnie to bowiem wynikało z par. 7 tej umowy stanowiącego, że przejmujący mienie ureguluje nie ujęte w bilansie likwidacyjnym zobowiązania wobec budżetu z tytułu dywidendy w kwocie 1.512.755.340 zł.
Ponadto podkreślono, iż działalność tej Spółki przynosi zysk, a zatem brak było podstaw do zastosowania art. 40 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, zaś wniosek o zastosowanie ulg w trybie art. 8 tej ustawy może być przedmiotem odrębnego postępowania.
Od powyższej decyzji Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowe "M." Spółka z o.o. w G. wniosło skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego powtarzając zarzuty wcześniej podnoszone w odwołaniach od decyzji organu I instancji twierdząc, że przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych w ogóle nie przewidywały takiej sytuacji, w której przedsiębiorstwo państwowe ulegające likwidacji i zaprzestające działalności gospodarczej nie będzie miało zysku, a zatem brak będzie mu środków na zapłacenie dywidendy.