Przepis art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ stanowi o związanym charakterze rozstrzygnięcia wydanego na jego podstawie.
Uznanie organu rozstrzygającego w kwestii nakazu rozbiórki jest wyłączone.
Kierownik Urzędu Rejonowego na podstawie art. 3 i art. 37 ust. 1 pkt 1 oraz art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane nakazał Tadeuszowi B. i Tadeuszowi R. wykonać rozbiórki budynków letniskowych wzniesionych samowolnie na działce we wsi B. i doprowadzić teren do stanu poprzedniego w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji. W uzasadnieniach decyzji wskazano, że zarówno domek letniskowy Tadeusza B. (...), jak i domek letniskowy Tadeusza R. (...) zostały wybudowane na terenie, który w planie zagospodarowania przestrzennego nie jest przeznaczony pod zabudowę, lecz stanowi teren upraw polowych i znajduje się w obrębie Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych.
Obaj właściciele nieruchomości wnieśli odwołania od powyższych decyzji podkreślając, że ich wspólna działka jest bardzo wąska /21 metrów szerokości/ i w części zlokalizowanej od strony drogi służy celom publicznym /punkt czerpania wody, miejsce wypoczynku dla wycieczek i pielgrzymek/. Z tego powodu podjęli decyzję o wzniesieniu swych budynków letniskowych w dalszej części działki, sytuując je jeden za drugim. Nie przecząc, że budowy rozpoczęli bez pozwolenia, wyrazili przekonanie, iż możliwa jest legalizacja tych obiektów, gdyż nie naruszają one środowiska, znajdują się na terenach częściowo nieużytków, częściowo gruntów V i VI klasy. Wskazali też na swoje zaangażowanie materialne i organizacyjne w poprawę gospodarki wodno-ściekowej /budowa wodociągu i budowa oczyszczalni ścieków/.
Na powyższe odwołania organ I instancji zareagował wydaniem decyzji w trybie art. 132 Kpa, z jednoczesnym powołaniem się na art. 39 prawa budowlanego. Zmieniono zatem poprzednio wydane decyzje przez odroczenie do dnia 31 października 1995 r. rozbiórek domków letniskowych oraz zobowiązanie inwestorów do przedłożenia w terminie do 31 grudnia 1992 r. dokumentacji powykonawczych tych budynków w postaci planu realizacyjnego, inwentaryzacji architektoniczno-budowlanej oraz orzeczenia o stanie technicznym. W uzasadnieniach tych decyzji wskazano, że organ administracji uwzględnił takie okoliczności jak: staranne i estetyczne wykonanie budynków, częściowe dopuszczenie działki do zabudowy /w obrębie 1.200 m2/ i znaczne koszty poniesione na ich wybudowanie.
Odwołanie od tych z kolei decyzji wniósł Dyrektor Zarządu Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych, który za bezpodstawne uznał sporządzanie dokumentacji powykonawczej, skoro legalizacja samowoli budowlanej nie będzie możliwa. Domki letniskowe zlokalizowane są bowiem na terenie nie przewidzianym pod zabudowę w planie zagospodarowania przestrzennego. Równocześnie, zgodnie z uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w sprawie utworzenia Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych, na obszarze parków krajobrazowych obowiązuje zakaz budowy indywidualnych domów letniskowych /pkt 2 ppkt 2 załącznika nr 3 do uchwały/. Ponadto art. 53 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody przewiduje, że "obiekty (...) zbudowane wbrew wprowadzonym zakazem (...) podlegają przymusowej rozbiórce w trybie przepisów prawa budowlanego".