1. Złożenie wniosku przez osobę, która w sprawie nie jest stroną, ani nie działa jako pełnomocnik lub przedstawiciel strony, powinno spowodować wydanie odmownej decyzji z przyczyn formalnych, to jest z powodu braku legitymacji procesowej wnioskodawcy.
2. Prowadzenie postępowania administracyjnego zmierzającego do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy mogłoby nastąpić, gdyby właściwy organ administracji państwowej wszczął postępowanie z urzędu albo na wniosek podmiotu do tego legitymowanego.
uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Naczelnika Gminy w O. w przedmiocie odmowy wymeldowania Władysława W. z pobytu stałego.
W dniu 24 października 1988 r. Józefa S. zgłosiła w Urzędzie Gminy w O. żądanie wymeldowania siostrzeńca - Władysława W. z pobytu stałego pod adresem: B. ul. Z. nr 8. Wyjaśniła jednocześnie, iż przez 20 lat była właścicielką przedmiotowej nieruchomości, którą aktem notarialnym z dnia 16 marca 1987 r. sprzedała Krystynie i Andrzejowi S. Działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ Naczelnik Gminy O. decyzją z dnia 8 grudnia 1988 r. stwierdził, że nie istnieją podstawy do wymeldowania W. z pobytu stałego pod tym adresem. Postępowanie wyjaśniające wykazało, iż zameldowanie wymienionego miało miejsce dnia 27 lutego 1965 r. za wiedzą i zgodą ówczesnej właścicielki nieruchomości - Karoliny K. /matki wnioskodawczyni oraz babki zainteresowanego W./. Po śmierci Karoliny K. w 1977 r. nastąpiła zmiana kluczy i Władysław W. mając utrudniony dostęp do tego mieszkania najpierw zamieszkał w kwaterze prywatnej, a następnie od 1979 r. w Hotelu Robotniczym w O., gdzie zameldował się na pobyt czasowy. Strona wnosząca o wymeldowanie nie wykazała, że Władysław W. utracił uprawnienie do przebywania w lokalu, w którym jest zameldowany na pobyt stały, a nowe miejsce pobytu wymienionego jest znane, bowiem został uregulowany obowiązek meldunkowy dotyczący pobytu czasowego. W odwołaniu od tej decyzji Józefa S. zaprzeczyła, by powodem opuszczenia przez Władysława W. mieszkania przy ul. Z. nr 8 w B. była zmiana kluczy, natomiast Władysław W. opuścił je dobrowolnie na półtora roku przed śmiercią Karoliny K. O tym, że Władysław W. był zameldowany na pobyt stały pod tym adresem odwołująca się nie wiedziała, ani nie okazano jej zgody na zameldowanie.
Dyrektor Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Wojewódzkiego w B. decyzją z dnia 3 lutego 1989 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji jako zgodną z prawem materialnym - nadmieniając, że wykwaterowanie Władysława W. z miejsca jego stałego pobytu może nastąpić "jedynie w drodze eksmisji sądowej".
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniesionej przez Józefy S. powtórzono twierdzenie, że Władysław W. nie miał uprawnienia do przebywania w spornym lokalu, gdyż tak skarżąca, jak też poprzednio Karolina K. nie wyrażały zgody na zameldowanie. W czasie gdy nieruchomość stanowiła własność Karoliny K., zamieszkiwała ona w piwnicy nie wykończonego parterowego domu, nie było w nim rzeczy osobistych ani mebli Władysława W. Z tej też racji bezprzedmiotowe byłoby żądanie orzeczenia eksmisji wymienionego ze spornego lokalu.
Odpowiadając na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jak stanowi o tym art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ decyzję w sprawie wymeldowania określonej osoby z miejsca pobytu stałego wydaje terenowy organ administracji państwowej na wniosek strony lub z urzędu. W rozpoznawanej sprawie wniosek o wymeldowanie Władysława W. złożyła osoba, która nie jest stroną w rozumieniu art. 28 Kpa. W chwili bowiem złożenia wniosku Józefa S. nie była właścicielką domu nr 8 przy ul. Z. w B., a więc nie miała własnego interesu prawnego ani obowiązku w zakresie wymeldowania Władysława W. Z akt sprawy nie wynika również by wnioskodawczyni działała w charakterze pełnomocnika strony. Złożenie wniosku przez osobę, która w sprawie nie jest stroną, ani nie działa jako pełnomocnik lub przedstawiciel strony, powinno spowodować wydanie odmownej decyzji z przyczyn formalnych, tj. z powodu braku legitymacji procesowej wnioskodawcy.