Treść przepisu art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/ nie pozwala na podjęcie przez radę gminy uchwały w przedmiocie zwolnienia wszystkich mieszkańców gminy od podatku z tytułu posiadania psa.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 19 marca 1991 r. Wojewoda, działając na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - kodeks postępowania administracyjnego oraz art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, stwierdził nieważność uchwały nr 69/X/91 Rady Gminy z dnia 14 lutego 1991 r., wydanej na podstawie art. 14 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, a dotyczącej zwolnienia z obowiązku podatkowego od posiadania psów wszystkich osób fizycznych zamieszkałych na terenie gminy. Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewoda Cz. podniósł, że art. 14 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych uprawnia wprawdzie rady gmin do wprowadzania odnośnie podatku od posiadania psów, innych zwolnień niż ustawowe, jednakże nie jest to równoznaczne z upoważnieniem do całkowitego zniesienia w drodze uchwały rady, obowiązku nałożonego ustawą, a zatem Rada Gminy w M. podjęła przedmiotową uchwałę z naruszeniem prawa. Rada Gminy w M. podjęła w dniu 26 marca 1991 r. uchwałę w sprawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego /art. 98 ust. 3 ustawy samorządowej/, następnie w przepisanym terminie /art. 98 ust. 1/ skargę tę wniosła, podnosząc, iż zarzucenie jej przez organ nadzoru błędnej interpretacji art. 14 ust. 2 cytowanej ustawy nie wydaje się trafne.
Wskazała, że intencją ustawodawcy było nadanie radom gmin pełnego uprawnienia w przedmiocie nie tylko stanowienia przez nie stawek szczegółowych, ale i stosowanie ulg i zwolnień w nieograniczonym zakresie. Z tych przyczyn skarga zawiera wniosek o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego.
Wojewoda jako organ nadzoru w odpowiedzi na skargę wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację przedstawioną w motywach rozstrzygnięcia nadzorczego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest uzasadniona. Stanowisko organu nadzorczego jest bowiem, w ocenie sądu, prawidłowe w świetle obowiązujących przepisów w zakresie podatku od posiadania psów. Kwestię tę reguluje art. 13 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/. Artykuł ten w ust. 1 stanowi, że obowiązek podatkowy dotyczący podatku od posiadania psów ciąży na osobach fizycznych posiadających psy. Wynika z tego sformułowania ogólna zasada, że wszystkie osoby fizyczne posiadające psy na terenie kraju obciążone są podatkiem od ich posiadania. Ustawodawca w ust. 2 tego artykułu wymienił w czterech punktach podmioty, od których podatku od posiadania psów nie pobiera się, zaś w art. 14 określił uprawnienia, jakie przysługują radzie gminy w zakresie podatku od posiadania psów, stanowiąc, że rada gminy:
1) ustala wysokość stawek podatku od posiadania psów, z tym że podatek od jednego psa nie może przekraczać 40 tys. zł rocznie,