Zasiłek celowy na spłatę zadłużenia czynszowego nie mieści się w zadaniach własnych z zakresu pomocy społecznej o charakterze obowiązkowym /art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej - Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/.
Nie chodzi przy tym o zaspokojenie jednorazowej potrzeby bytowej, jakiej służy zasiłek celowy z pomocy społecznej.
oddala skargę.
Powódka, Dorota Z., zobowiązała się spłacić w 30 ratach zaległość główną z tytułu najmu lokalu mieszkalnego w G., wynoszącą według stanu na dzień 30.06.1995 r. kwotę 603,02 zł.
W dniu 3.08.1995 r. wpłynęła do Ośrodka Pomocy Społecznej w G. jej prośba o pomoc w spłacie, uzasadniona brakiem środków na uregulowanie zadłużenia czynszowego. Od sierpnia 1995 r. ustała wypłata zasiłku wychowawczego, a ojciec dzieci, z którym zamieszkuje, także nie posiada środków pieniężnych.
Po przeprowadzeniu w dniu 9.08.1995 r. wywiadu kontrolnego w miejscu zamieszkania wnioskodawczyni, dwojga jej dzieci /4- i 3-letniego/ oraz konkubenta, Dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej w G. decyzją z dnia 10.08.1995 r. wydaną na podstawie art. 104 Kpa w związku z art. 43 ust. 1 i art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/ odmówił przyznania zasiłku celowego z uwagi na to, że wciąż rosnąca liczba osób wymagających wsparcia materialnego zmusza ten Ośrodek do ograniczenia form pomocy tylko na zaspokojenie niezbędnych i podstawowych potrzeb życiowych.
W odwołaniu od tej decyzji Dorota Z. powtórzyła argumenty zawarte we wniosku o przyznanie zasiłku celowego w spłacie zadłużenia czynszowego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji stwierdzając, że wprawdzie strona spełnia ogólne wymogi do udzielenia pomocy, ponieważ jej dochód na członka rodziny jest niższy od wysokości najniższej emerytury i występuje długotrwała choroba jej dzieci, jednak zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej potrzeby osoby korzystającej z pomocy powinny być uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i możliwościom pomocy społecznej. Pomoc w uregulowaniu zadłużenia czynszowego nie jest wymieniona w katalogu obowiązkowych świadczeń gminy określonym w art. 10 ust. 2 pkt 1-6 ustawy o pomocy społecznej, zaś ograniczone możliwości finansowe Ośrodka Pomocy Społecznej przy dużej liczbie osób potrzebujących pomocy na terenie Gminy G. w zakresie podstawowych potrzeb /w tym mieszczą się także przyznane w 1995 r. zasiłki celowe na rzecz odwołującej na kwotę ok. 2.621 zł/ - uzasadniały wydanie odmownej decyzji przez organ I instancji. W trakcie dodatkowego postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego przez Kolegium Odwoławcze ustalono, że Dorota Z. obecnie otrzymuje z Urzędu Miejskiego w G. dodatek mieszkaniowy w wysokości ok. 28 zł miesięcznie, co znacznie zmniejsza stałe wydatki mieszkaniowe /do zapłaty pozostaje kwota ok. 17 zł/. Poza tym ustalono, że zameldowany w tym mieszkaniu Edward K. /ojciec dzieci/ nie łoży żadnych kwot na opłaty mieszkaniowe, zaś odwołująca nie podejmuje działań zmierzających do przezwyciężenia trudnej sytuacji we własnym zakresie, do czego jest zobowiązana w myśl art. 1 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Dorota Z. określiła stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego jako niezrozumiałe, skoro uznaje się spełnienie wymogów ustawowych do otrzymania świadczenia pieniężnego, i znając jej bardzo trudną sytuację bytową odmawia się przyznania pomocy w wysokości 50 procent kwoty stanowiącej zadłużenie czynszowe /600 zł i odsetki za 4 lata/.