W trybie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 192 ze zm./ nie może być udzielona zgoda na podział nieruchomości, polegający na wydzieleniu z niej działki normatywnej, choćby nawet był on zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przewidującym na nieruchomości zabudowę niską, jeżeli znajdująca się na tej nieruchomości /i nieruchomości sąsiedniej/ zabudowa uniemożliwia usytuowanie na projektowanej działce domu mieszkalnego w sposób zgodny z obowiązującymi warunkami technicznymi /par. 12 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki - Dz.U. nr 17 poz. 62/.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Rozalii K. na decyzję Wojewody Katowickiego z dnia 23 grudnia 1983 r. w przedmiocie odmowy zezwolenia na podział nieruchomości budowlanej.
Rozalia K., współwłaścicielka zabudowanej nieruchomości u zbiegu ulic W.P. i P. w R., wystąpiła do Prezydenta Miasta R. o zatwierdzenie projektu podziału tej nieruchomości. Podział ów sprowadzać się miał do wydzielenia działki niezabudowanej o powierzchni 452 m2 dla niej, następnie działko o powierzchni 120 m2, zabudowanej domem obejmującym dwa odrębne lokale mieszkalne /jej i współwłaścicieli nieruchomości - Krystyny i Janusza małżonków K./, jako przedmiotu dalszej ich współwłasności oraz działko o powierzchni 406 m2 z domem małżonków K., jako przedmiotu ich własności. Organ pierwszej instancji odmówił uwzględnienia wniosku, ponieważ na gruncie obowiązujących warunków technicznych brak jest możliwości zabudowy działki niezabudowanej, przewidzianej do wydzielenia.
W wyniku odwołania wnioskodawczyni Wojewoda Katowicki utrzymał w mocy decyzję pierwszej instancji.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Rozalia K. wniosła o uchylenie podjętych decyzji, albowiem - w świetle znanego jej orzecznictwa Sądu Najwyższego - art. 136 Kc, traktujący o współwłasności działki zabudowanej domem, w którym lokale są przedmiotem odrębnej własności, nie wyłącza możliwości wydzielenia odrębnej działki gruntu nie związanego z korzystaniem z domu i zniesienia współwłasności tak wydzielonej działki. Złożony przez nią projekt podziału nieruchomości odpowiada faktycznemu sposobowi jej użytkowania przez współwłaścicieli.
Wojewoda Katowicki wniósł o oddalenie skargi, albowiem - aczkolwiek obowiązujący plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta R. przeznacza teren obejmujący tę nieruchomość na cele budownictwa niskiej intensywności - wydzielenie niezabudowanej działki wyklucza jej późniejszą zabudowę bez kolizji z dotychczasowym zainwestowaniem całej nieruchomości.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W świetle art. 140 Kc właściciel rzeczy może nią rozporządzać w granicach określonych przez ustawy. Właściciel nieruchomości położonej w mieście, zamierzający dokonać jej podziału, skrępowany jest głównie postanowieniami art. 18 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 192 ze zm./. Warunkiem takiego podziału jest zgoda naczelnika /prezydenta/ miasta, która udzielona być może - w stosunku do nieruchomości nie stanowiącej gospodarstwa rolnego, jak w danym wypadku - tylko wówczas, gdy zamierzony podział jest zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przeznaczając teren obejmujący omawianą nieruchomość na cele budownictwa niskiej intensywności, obowiązujący plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta R. nie wyłącza możliwości wydzielenia odrębnej działki budowlanej. Wymaga przeto rozważenia, czy organy obu instancji zasadnie odmówiły zgody na podział nieruchomości, zmierzający do utworzenia niezabudowanej działki o powierzchni 450 m2. Otóż na podstawie planu nieruchomości, dołączonego przez skarżącą do akt sprawy, nie ma wątpliwości, że wobec istniejących na całej nieruchomości o powierzchni 978 m2 domu piętrowego, domu parterowego i garażu oraz przy występującej na sąsiedniej działce zabudowie nie można usytuować na projektowanej działce o powierzchni 452 m2 domu mieszkalnego w sposób przewidziany w par. 12 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/, to jest w sposób zapewniający odległość co najmniej 8 m od ścian sąsiednich budynków mających otwory okienne lub drzwiowe. Warunek zawarty w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 192 ze zm./, że zamierzony podział nieruchomości musi być zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, należy rozumieć w ten sposób, że podział nieruchomości ma być formą realizacji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. I chociaż plan miejscowy przeznacza dany teren pod niską zabudowę, to nie należy udzielać zgody w trybie art. 18 ust. 1 tej ustawy na podział nieruchomości polegający na wydzieleniu działki o normatywnej powierzchni, jeżeli występująca już na nieruchomości zabudowa uniemożliwia usytuowanie na projektowanej działce domu mieszkalnego w sposób zgodny z obowiązującymi warunkami technicznymi.
Dochodząc do przedstawionej konkluzji, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że organy administracji obu instancji podjęły decyzje odpowiadające prawu.
W tym stanie rzeczy należało skargę oddalić na podstawie art. 207 par. 5 Kpa.