Nieodpłatne świadczenie na rzecz fundacji, które nastąpiło po ustanowieniu fundacji, zatwierdzeniu jej statutu i zarejestrowaniu, a więc po wygaśnięciu stosunku zobowiązaniowego, łączącego fundatora z fundacją, stanowi darowiznę będącą dochodem fundacji.
oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją utrzymana została w mocy decyzja Urzędu Skarbowego w G. z dnia 15 marca 1994 r. ustalająca Fundacji G. należny podatek dochodowy od osób prawnych za 1991 r. w kwocie 4.244.260 tys. zł.
W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Izba Skarbowa w K. podała, iż w wyniku kontroli źródłowej przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej w K. zakończonej 22 listopada 1993 r. stwierdzono uszczuplenie przez Fundację, należnego za 1991 r. podatku dochodowego od osób prawnych, w kwocie jak wyżej. Ustalenia tej kontroli przedstawiono Fundacji G., która pismem z dnia 16 grudnia 1993 r. wniosła o skierowanie sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych. Urząd Skarbowy w G. przy braku deklarowania przez Fundację G. podatku w ogóle, naliczy jej podatek od dochodu ustalonego jako nadwyżka między uzyskanymi przychodami a kosztami ich uzyskania - zgodnie z postanowieniami art. 5 ustawy z dnia 31 grudnia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Do przychodu w myśl art. 7 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy zaliczono bowiem kwotę 10 mld starych zł uzyskaną z Zakładów SA, którą uznano za darowiznę oraz otrzymane odsetki w wysokości 629.396.445 starych zł, zaś koszt uzyskania przychodów określono na kwotę 18.467.910 starych zł, stanowiącą prowizje bankowe oraz wynagrodzenia.
Izba Skarbowa nie podzieliła podniesionych przez stronę odwołującą zarzutów formalnych, dotyczących braku udziału strony w toczącym się postępowaniu podatkowym, czy też o konieczności uzupełnienia rozstrzygnięcia organu I instancji. Organ odwoławczy twierdził, iż Fundacja G. zawiadomiona była pismem z dnia 30 grudnia 1993 r. o wszczęciu postępowania podatkowego, a zatem mogła w terminie 7 dni złożyć dodatkowe wyjaśnienia, lecz z prawa tego nie skorzystała.
Decyzja zaś organu I instancji rozstrzygała sprawę co do istoty, określając podatek należny oraz zawierała uzasadnienie. Wniosek o jej uzasadnienie nie był więc zasadny. W kwestii zaś zaistniałych rozbieżności terminologicznych takich, jak "fundusz założycielski" czy "majątek fundacji przeznaczony przez fundatora na realizację celów fundacji" uznano, iż pojęcia te nie miały wpływu na ustalenie obowiązku podatkowego.
Przechodząc do oceny zarzutów merytorycznych odwołania, organ II instancji podniósł, iż zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach, fundator w oświadczeniu woli o ustanowieniu fundacji /akcie fundacyjnym/ wskazuje cel fundacji oraz składniki majątkowe, przeznaczone na jego realizację, zaś art. 5 tej ustawy zobowiązuje fundatora do ustalenia statutu fundacji, określającej między innymi majątek fundacji.
Zarówno par. 2 z aktu fundacyjnego, jak i par. 6 ust. 1 statutu Fundacji G. zatwierdzonego przez Ministra Przemysłu wynika, że fundator przeznaczył na majątek Fundacji 100 mln starych zł. Z chwilą wpisania do rejestru Fundacja nabyła osobowość prawną oraz roszczenie do fundatora o przeniesienie na jej rzecz majątku określonego w akcie fundacyjnym i statucie.