Tezy

Samochód osobowy jest urządzeniem przemysłowym w rozumieniu art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.

Sentencja

oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/4

Decyzją z 15.3.1994 r. Urząd Skarbowy w B. ustalił odpowiedzialność Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego R. w B. z tytułu niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów wymienionych w art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ osiągniętych przez zagraniczne osoby nie mające siedziby w Polsce. Odpowiedzialnością objęto kwotę 61.994.000 zł za rok 1992 oraz kwotę 14.236.000 zł za rok 1993. Za podstawę prawną decyzji powołano, obok wspomnianego art. 21, także art. 26 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz 14 ust. 2 ustawy z dnia 19.12.1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że w wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego ustalono, iż Przedsiębiorstwo R. zawarło dwie umowy leasingu z firmą M. reprezentowaną przez S., przedstawiciela M. w Polsce. Przedmiotem leasingu były samochody osobowe, zaś z treści zawartych umów wynikało, iż leasingobiorca zobowiązany był do zwrotu pojazdów z wygaśnięciem umowy, a ponadto, że służyła mu opcja wykupu pojazdów w dowolnym czasie. Z opcji tej skorzystał on 9.12.1992 r. oraz 28.4.1993 r. Zdaniem organu samochód jest urządzeniem przemysłowym w rozumieniu art. 21 cytowanej ustawy z 1992 r.

Odwołując się od tej decyzji Przedsiębiorstwo R. wniosło o jej uchylenie. Zarzuciło Urzędowi Skarbowemu nieustosunkowanie się do wyjaśnień zawartych w jego piśmie z dnia 22 lutego 1994 r. oraz nieudostępnienie wyjaśnień Ministerstwa Finansów dotyczących tej sprawy, co uznało za naruszenie art. 107 par. 3 Kpa. Polemizując ze stanowiskiem organu podatkowego w zakresie dotyczącym wykładni prawa materialnego, Przedsiębiorstwo R. stwierdziło, że umowy leasingowe zostały zawarte w czasie, gdy podatek taki nie istniał i zostały bez niego skalkulowane. Niezależnie od tego sformułowało pogląd, iż naliczanie podatku dochodowego od rat leasingowych nawet od umów zawartych w 1992 r. nie znajduje uzasadnienia w treści art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dochody pochodzące z leasingu samochodu nie są bowiem dochodami z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego i naukowego. Na dowód wspierający swoje stanowisko Przedsiębiorstwo powołało fakt, iż samochody osobowe są zakwalifikowane do innej gałęzi klasyfikacji przedmiotowej GUS /gałąź 10/, niż urządzenia przemysłowe /gałęzie 07-09/. Klasyfikacja GUS została zaś dokonana na podstawie ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o statystyce państwowej i jest wiążąca dla organów państwowych dokonujących interpretacji przepisów, o czym świadczy nawiązująca do niej treść rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 sierpnia 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. nr 30 poz. 130/.

Strona 1/4