Przepis art. 21 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ dotyczący prawa do zasiłku z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach nie ma zastosowania do osób wykonujących prace nakładcze.
Rejonowy Urząd Pracy, decyzją z dnia 16 lutego 1994 r., w oparciu o przepis art. 21 ust. 3 i 8 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu, po rozpoznaniu sprawy Kazimierza Z., stwierdził utratę prawa do zasiłku dla bezrobotnych i wstrzymał jego wypłatę z dniem 16 lutego 1994 r.
W uzasadnieniu decyzji organ orzekł, że strona pobierała zasiłek przez okres 18-tu miesięcy, tj. do dnia 16 lutego 1994 r. Z uwagi na to, że bezrobotnemu przysługiwało prawo do zasiłku na taki właśnie okres organ I instancji orzekł o utracie tego prawa.
W odwołaniu od tej decyzji Kazimierz Z. podniósł, że posiada 32 letni staż pracy - w tym 25 lat przepracowanych w warunkach szczególnych. W celu udokumentowania zatrudnienia w warunkach szkodliwych wystąpił na drogę sądową - do Sądu Rejonowego Wydziału VII Pracy w Cz.
Postanowieniem z dnia 29 marca 1994 r. Kierownik Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Cz. zawiesił postępowanie do czasu rozstrzygnięcia sporu przed sądem pracy.
W dniu 5 sierpnia 1994 r. postępowanie zostało podjęte - po zawiadomieniu przez Kazimierza Z., iż sąd nie ustalił okresu pracy w warunkach szczególnie uciążliwych dla zdrowia.
Kierownik Wojewódzkiego Urzędu Pracy, decyzją z dnia 9 sierpnia 1994 r. (...) utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że Kazimierz Z. zarejestrował się jako osoba bezrobotna w dniu 17 sierpnia 1992 r. i pobierał zasiłek do dnia 15 lutego 1994 r., kiedy to Rejonowy Urząd Pracy w Cz. orzekł o utracie prawa do zasiłku z powodu wyczerpania 18-miesięcznego okresu zasiłkowego. Przed wydaniem decyzji strona udokumentowała posiadanie 30 lat 10 miesięcy i 7 dni stażu pracy oraz 7 lat 6 miesięcy i 10 dni wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Tym samym - jak stwierdził organ II instancji - Kazimierz Z. nie spełnił warunków określonych w art. 21 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu, gdyż nie udokumentował co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Odnosząc się do argumentów Kazimierza Z., iż wykonywał pracę w warunkach szczególnych jako pracownik nakładczy wykonujący pracę polegającą na szlifowaniu, niklowaniu i polerowaniu w okresie od dnia 2 marca 1981 r. do dnia 31 lipca 1992 r. organ odwoławczy wskazał, że praca nakładcza nie jest zatrudnieniem w sensie przytoczonym w art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu pracowników i ich rodzin. Jest to bowiem szczególny rodzaj umowy o dzieło, a zatem nakładca nie jest pracownikiem.
Ponieważ strona w dniu rejestracji nie posiadała 15 letniego okresu pracy uważanej w przepisach emerytalno-rentowych za zatrudnienie w szczególnych warunkach, to - jak stwierdził organ odwoławczy - nie spełnia warunku określonego w art. 21 ust. 5 pkt 2 ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Kazimierz Z. wniósł o zmianę decyzji Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Częstochowie i przywrócenie zasiłku dla bezrobotnych do czasu nabycia prawa do emerytury. Zarzucił, że organy obu instancji bezzasadnie nie uznały mu okresu pracy od dnia 2 marca 1981 r. do dnia 31 lipca 1992 r. w warunkach szczególnych jako pracownik nakładczy. Wskazał, że praca, którą wykonywał polegała na szlifowaniu, niklowaniu i polerowaniu. Posiadał do niej specjalne oddzielne pomieszczenie. Była ona wykonywana na podstawie umowy o pracę, a jej nakładczy charakter wynikał z konieczności opieki nad chorym dzieckiem. Była ona jedynym źródłem utrzymania rodziny. Skarżący podniósł, że okres pracy nakładczej winien być uznany za równorzędny z okresem zatrudnienia, a zatem przedłużenie mu prawa do otrzymywania zasiłku dla bezrobotnych do czasu nabycia praw do emerytury uważa za uzasadnione. Dodał również, że obecnie jedynym źródłem utrzymania jest renta inwalidzka drugiej grupy syna i jest to renta rodzinna po zmarłej matce, a żonie skarżącego.