Brak podstaw, by uznać za zgodne z prawem założenie, że sam fakt władania budynkami i gruntami /z wyjątkiem budynków mieszkalnych i gruntów pod nimi/ przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą oznacza związanie tych budynków i gruntów z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "a" oraz art. 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
Bank wniósł skargę na decyzję ostateczną Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym, którą - na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 w zw. z art. 175 par. 2 Kpa oraz art. 2 pkt 1 i art. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ i uchwały Rady Gminy w sprawie dokonania zmian wysokości stawek podatku od nieruchomości - utrzymana została w mocy decyzja wójta gminy w przedmiocie odmowy sprostowania obliczenia podatku od nieruchomości za 1993 r.
Organy obu instancji, odmawiając Bankowi uwzględnienia jego wniosku uznały, że podatnik dokonał prawidłowego obliczenia należnego podatku od nieruchomości w złożonej deklaracji na 1993 r. W szczególności zastosował właściwe stawki podatku wobec nieruchomości położonej w G., w części dotyczącej budynku mieszkalnego - stawkę przewidzianą dla tego rodzaju budynków, do budynków produkcyjnych - stawkę przewidzianą dla budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, a dla gruntu - stawkę dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą. Powyższe stanowisko organy administracji samorządowej oparły na stwierdzeniu, że skoro sporna nieruchomość stanowi własność i pozostaje we władaniu Banku, ten zaś jest podmiotem gospodarczym prowadzącym działalność gospodarczą wynikającą z ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. - Prawo bankowe /Dz.U. nr 4 poz. 21 ze zm./ - to nieruchomości powyższe /z wyłączeniem budynku mieszkalnego i związanego z nim gruntu/ są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Nie ma przy tym znaczenia, czy bezpośrednio w budynkach lub na gruncie, będącym własnością podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, taka działalność jest prowadzona. Wystarczy, że są wykorzystywane przez podmiot gospodarczy, a utrzymanie ich obciąża koszty działalności tego podmiotu.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Bank zarzucił powyższym decyzjom naruszenie art. 5 i art. 6 ust. 3 i art. 8 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ i wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. Zdaniem strony skarżącej organy zastosowały rozszerzającą interpretację powyższych przepisów, a w szczególności pojęcie "budynek /grunt/ związany z prowadzeniem działalności gospodarczej". Powołując się na zakres czynności bankowych, wymieniony w art. 11 Prawa bankowego, skarżący Bank podkreślił, że nieruchomość sporna nie jest wykorzystywana do prowadzenia jego działalności statutowej, stanowi tylko jego własność, uzyskaną w ramach zastępczego ściągania kredytu. Z treści art. 5 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych skarżący wyprowadza wniosek, że budynkiem /gruntem/ związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej jest tylko budynek /grunt/, w którym taką działalność rzeczywiście się prowadzi. Wszystkie inne budynki, nie będące budynkami mieszkalnymi, zaliczone "powinny być do pozostałych budynków", o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Dodatkowym argumentem za takim tokiem rozumowania jest, zdaniem skarżącego, przepis art. 6 ust. 3 i ust. 8 pkt 1 powyższej ustawy, który nakazuje dokonanie nowego wymiaru podatku od budynku w przypadku zmiany sposobu wykorzystania. Przepis ten byłby zbędny, gdyby przyjąć punkt widzenia zaprezentowany w decyzjach.