Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Podatkowe postępowanie, Administracyjne postępowanie
Tezy

Uchylenie lub zmiana decyzji ostatecznej, stwierdzenie nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie /art. 16 Kpa/.

Jeżeli więc podatnik złożył ponownie wniosek o umorzenie tej samej zaległości podatkowej, a organ podatkowy rozstrzygnął sprawę w sposób merytoryczny, decyzja zawierająca rozstrzygnięcie podlega stwierdzeniu nieważności /art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa/.

Uzasadnienie strona 1/2

Wspólnicy spółki cywilnej Marek M. i Waldemar S., prowadzący działalność handlową w postaci Mini-Delikatesów, zwrócili się do właściwego Urzędu Skarbowego z podaniem o umorzenie zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za okres od lipca do listopada 1993 r. w wysokości 14.291 zł 20 gr. W uzasadnieniu wniosku podali, że niewielkie dochody z prowadzonej działalności nie pozwalają na uregulowanie zadłużenia, które nie powstało z ich winy, ale na skutek zaniedbania biura rachunkowego, prowadzącego spółce sprawy podatkowe.

Decyzją z dnia 1 kwietnia 1994 r. Urząd Skarbowy w C. odmówił umorzenia powyższej zaległości, a Izba Skarbowa - decyzją z dnia 2 lipca 1994 r. utrzymała w mocy orzeczenie I instancji. Organy podatkowe powołały się na uznaniowy charakter umorzenia podatków oraz brak przesłanek gospodarczych i społecznych do uwzględnienia wniosku podatników.

Maria M. i Waldemar S. zwrócili się do Ministra Finansów o uchylenie ostatecznej decyzji Izby Skarbowej. Minister Finansów nie znalazł podstaw do uchylenia lub zmiany tej decyzji, czemu dał wyraz w podjętej w trybie art. 155 Kpa decyzji z dnia 5 listopada 1994 r. W związku z kolejnym pismem podatników Minister Finansów wydał w dniu 17 lutego 1995 r. decyzję, którą na podstawie art. 127 par. 3 i art. 129 par. 2 Kpa odmówił uchylenia lub zmiany swej uprzedniej decyzji. Równocześnie w piśmie do Izby Skarbowej z dnia 17 lutego 1995 r. Naczelnik Wydziału w Ministerstwie zalecił umorzenie zaległego podatku VAT w 80 procent w przypadku zwrócenia się spółki z wnioskiem o jego umorzenie.

Maria M. i Waldemar S., powołując się na powyższe zalecenia Ministerstwa Finansów, skierowali ponowny wniosek o umorzenie zaległości podatkowej w oparciu o art. 31 ustawy o zobowiązaniach podatkowych.

Pierwszy Urząd Skarbowy w C. wniosku tego nie uwzględnił i decyzją z dnia 27 marca 1995 r. nie wyraził zgody na umorzenie zaległości.

Rozpoznając odwołanie od tej decyzji Izba Skarbowa uchyliła ją w całości na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa. Stwierdziła bowiem, że decyzję tę wydano w sprawie już uprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. Stanowi to przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 par. 2 pkt 3 Kpa.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Maria M. i Waldemar S. wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji. Wskazali, że od dwóch lat zabiegają o umorzenie zaległości podatkowej, której nie są w stanie spłacić, ale organy podatkowe nie chcą uwzględnić ich trudnej sytuacji finansowej. Mimo zalecenia Ministerstwa Finansów, które dawało nadzieję na zmniejszenie tej zaległości, nie nastąpiła żadna zmiana w stanowisku miejscowych organów podatkowych. Taki sposób postępowania uważają za krzywdzący i niesprawiedliwy. Podkreślili, że pozbawienie ich samochodów w wyniku egzekucji należności podatkowych spowoduje konieczność zlikwidowania działalności gospodarczej, która jest jedynym źródłem utrzymania.

Odpowiadając na skargę Izba Skarbowa wniosła o jej oddalenie.

Strona 1/2