1. W ustawie z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /Dz.U. nr 24 poz. 122 ze zm./ wprawdzie brak jest przepisów proceduralnych, wskazujących na organ odwoławczy między innymi w sprawach mieszkań funkcyjnych, jednakże nie uzasadnia to wniosku o ostatecznym charakterze decyzji wydanej przez dyrektora przedsiębiorstwa w konsekwencji likwidacji zjednoczenia.
2. Cechy zrzeszeń przedsiębiorstw określone w art. 59 i art. 60 powyższej ustawy /cele ekonomicznie uzasadnione, utworzenie na podstawie umowy/, stoją na przeszkodzie uznaniu zrzeszeń /choćby obowiązkowych/ za organy nad przedsiębiorstwami w rozumieniu art. 17 pkt 2 Kpa. Organem takim natomiast jest organ założycielski przedsiębiorstwa lub powołana przez ten organ - zgodnie z art. 53 cytowanej ustawy - rada nadzorcza.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał ze względów formalnych skargę Stefanii A. na decyzję Zrzeszenia Kopalń Węgla Kamiennego w M. z dnia 26 stycznia 1982 r. i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził na rzecz skarżącej od Zrzeszenia Kopalń Węgla Kamiennego w M. kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia 2 listopada 1982 r., nazwaną wezwaniem, dyrektor Kopalni Węgla Kamiennego "S" w T. zobowiązał Stefanię A. do opróżnienia z dniem 1 grudnia 1982 r. jednego pokoju w mieszkaniu zajmowanym przez nią w Domu Wypoczynkowo-Szkoleniowym "C" w D. Z motywów tej decyzji wynika, że Stefania A. zajmuje wraz z synem Allanem trzypokojowe mieszkanie, którego powierzchnia przekracza przypadającą im normę powierzchni mieszkalnej. Nadto z motywów tej decyzji wynika, że wspomniany pokój jest kopalni potrzebny na użytek przedszkola.
Od decyzji tej, zgodnie z pouczeniem dyrektora kopalni, odwołała się Stefania A. do Ministra Górnictwa i Energetyki, podnosząc, że w związku z zatrudnieniem jej na stanowisku kierownika Domu Wypoczynkowo-Szkoleniowego w D. zostało jej przydzielone mieszkanie funkcyjne na terenie tego obiektu, które zajmuje wraz z synem Allanem od dnia 15 września 1977 r. do chwili obecnej. Zajmowane mieszkanie, składające się z trzech pokoi, kuchni i łazienki, stanowi jedną zwartą całość, połączoną wspólnym przedpokojem. Z wywodów odwołania wynika również, że od kilku miesięcy w salach sąsiadujących z jej mieszkaniem działa zainstalowany tam projektor filmowy i sprzęt nagłaśniający, co praktycznie uniemożliwia jej w okresach wczasowych normalne korzystanie z mieszkania. Stefania A. podniosła nadto, że począwszy od dnia 10 lutego 1982 r. przeszła na rentę inwalidzką ze względu na stan zdrowia. Dlatego też, wnioskowała w swym odwołaniu rozwiązanie w postaci zaoferowania jej przez kopalnię lokalu zamiennego.
Ministerstwo Górnictwa i Energetyki - Departament Bezpieczeństwa Pracy i Spraw Socjalnych, pismem z dnia 2 grudnia 1982 r. nr SS 23/16/147/82, zleciło rozpoznanie odwołania Stefanii A. Zrzeszeniu Kopalń Węgla Kamiennego w M., które pismem z dnia 26 stycznia 1983 r. nr 1/83, nazwanym decyzją, utrzymało w mocy decyzję Dyrektora Kopalni. Decyzję umotywowano tym, że w dniu 5 lutego 1982 r. wygasł stosunek pracy między Stefanią A. a Kopalnią Węgla Kamiennego "S". Okoliczność ta - zdaniem Zrzeszenia Kopalń Węgla Kamiennego w M. - była wystarczającą podstawą do utrzymania w mocy decyzji dyrektora Kopalni, skoro wyżej wymieniona, nie będąc już pracownikiem Kopalni, utraciła prawo do dalszego zajmowania mieszkania.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na "decyzję" Zrzeszenia Stefania A. wniosła o zobowiązanie Kopalni Węgla Kamiennego "S" do dostarczenia jej lokalu zamiennego.
W odpowiedzi na skargę Zrzeszenie Kopalń Węgla Kamiennego w M. wniosło o jej oddalenie, wychodząc z założenia, że decyzja dyrektora kopalni jako organu I instancji jest w pełni zgodna z obowiązującymi przepisami prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepisy ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /Dz.U. nr 24 poz. 122 ze zm./ skoncentrowane są na zagadnieniach funkcjonowania przedsiębiorstwa jako podstawowej jednostki gospodarki narodowej, prowadzącej samodzielną działalność gospodarczą, zgodną z celami narodowego planu społeczno-gospodarczego.