Uznaniowy charakter decyzji nie wyklucza wprawdzie samo przez się sądowej ich kontroli, ale zakres tej kontroli znacznie ogranicza.
Sprowadza się ona zasadniczo do badania, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z zachowaniem przepisów procedury administracyjnej, zarówno przepisów szczegółowych, jak i zasad ogólnych określonych w rozdziale 2 Kpa.
W szczególności sąd kontroluje, czy w toku tego postępowania podjęto wszelkie niezbędne kroki do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, czy zebrano zatem wszystkie dowody w celu ustalenia istnienia bądź nieistnienia ustawowych przesłanek decyzji uznaniowej oraz czy podjęta na ich podstawie decyzja nie wykracza poza granice uznania administracyjnego, czyli nie nosi cech dowolności.
Sam wybór rozstrzygnięcia, dokonywany w kryteriach słuszności i celowści pozostaje już poza kontrolą sądowoadministracyjną.
oddala skargę w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług.
Lidia W. wniosła skargę na decyzję Izby Skarbowej w C., którą utrzymana została w mocy decyzja Drugiego Urzędu Skarbowego w C. z dnia 14 lutego 1995 r. o odmowie umorzenia zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za okres od 14 lipca 1994 r. do 30 listopada 1994 r. w wysokości 26.939 zł. Decyzje organów obu instancji oparte zostały na podstawie prawnej z art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. Organ I instancji w lakonicznym uzasadnieniu podał, że przyczyną odmowy umorzenia zaległości podatkowych jest powstanie ich w wyniku nieznajomości przepisów przez podatnika, a ten argument nie może stanowić podstawy umorzenia.
W odwołaniu do Izby Skarbowej Lidia W. raz jeszcze przedstawiła okoliczności, w jakich doszło do niewywiązania się przez nią z obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, podkreśliła, że nie było to zaniechanie świadome, ale wynikające z niezapoznania się z punktem 6 art. 14 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Wskazała na swą trudną sytuację finansową i rodzinną, nie pozwalającą na uregulowanie znacznej kwoty zaległości. Powołała się na fakt, że odtworzyła, na podstawie uproszczonej ewidencji sprzedaży VAT i rachunków uproszczonych, deklaracje podatkowe za cały okres objęty obowiązkiem podatkowym. Na ich podstawie wyliczyła też kwotę podatku naliczonego, zapłaconego przy zakupie towarów, i zwróciła się do organu odwoławczego o umorzenie całej zaległości lub przynajmniej kwoty równej podatkowi naliczonemu, tj. 22.486 zł 90 gr i odsetek. Izba Skarbowa po uzupełnieniu materiału dowodowego o informacje dotyczące stanu majątkowego podatniczki, jej sytuacji rodzinnej oraz dochodów i rozmiarów działalności gospodarczej, prowadzonej przez współmałżonka, utrzymała w mocy decyzję I instancji. Poszerzyła argumentację uzasadnienia o wskazanie, że analiza poczynionych ustaleń prowadzi do wniosku, iż Lidia W. byłaby w stanie wywiązać się z obowiązku uregulowania zaległości podatkowych bez zagrożenia dla swej egzystencji. Podkreślała przy tym, że istnieje realna możliwość udzielenia podatniczce ulgi w postaci rozłożenia należności na raty, o co powinna wystąpić odrębnie.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Lidia W. zarzuciła, że organ odwoławczy nie rozpatrzył oddzielnie jej alternatywnych wniosków o umorzenie całości lub części zaległości. Wadliwie też podał, że zawiesiła w 1995 r. prowadzenie działalności ze względu na stan zdrowia, podczas gdy powodem zawieszenia była psychiczna niedyspozycja do jej prowadzenia, spowodowana stresem wynikłym z zadłużenia z tytułu podatków. Następnie wskazała, że dochód osiągnięty w 1994 r. przez nią i przez jej męża, po opodatkowaniu podatkiem dochodowym, wyniósł 257.100.000 st. zł, zatem zapłacenie podatku od towarów i usług w kwocie 269.390.000 st. zł oraz odsetek jest niemożliwe, nie posiadają bowiem żadnego majątku poza małym mieszkaniem stanowiącym 1/3 udziału we współwłasności domu mieszkalnego. Raz jeszcze podkreśliła, że faktyczny uszczerbek budżetu państwa wyniósł ok. 40.000.000 st. zł, gdy uwzględni się kwotę podatku naliczonego.