Ustalenie przez organ zarządzający ruchem na drogach publicznych /par. 3 pkt 5 zarządzenia Ministra Komunikacji i Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5 października 1987 r. - M.P. nr 31 poz. 240/ ograniczeń w korzystaniu z drogi /ulicy/ nie jest decyzją administracyjną /rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego/ lecz ustanowieniem powszechnie obowiązującej normy określonego zachowania się dla wszystkich użytkowników drogi - nieokreślonego kręgu potencjalnych jej użytkowników.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Elżbiety i Janiny P. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa K. z dnia 12 grudnia 1991 r. w przedmiocie umorzenia postępowania z wniosku o wprowadzenie zakazu ruchu samochodów ciężarowych na ul. B. w Ł. - oddalił skargę.
Elżbieta P., właścicielka nieruchomości budynkowej przy ul. B. 3 w Ł., wskazując na szkodliwe skutki działalności gospodarczej sąsiada /wjeżdżanie ciężkich samochodów ciężarowych na ulicę dostosowaną tylko do obsługi mieszkańców osiedla, wąską i o lekkiej konstrukcji nawierzchni/, zabiegała o wprowadzenie stosownych zakazów. Decyzją z dnia 16 września 1991 r. Burmistrz Miasta Ł., powołując się na przepisy kompetencyjne w zakresie budowy, modernizacji i utrzymania dróg z ustawy o drogach publicznych, wprowadził zakaz wjazdu na ul. B. pojazdów o ciężarze ponad 2,5 tony. W motywach podzielił zapatrywanie wnioskodawczyń, że rzeczona ulica nie jest przystosowana do przejazdów ciężarowych samochodów. Nadto skonstatował, że wprowadzony wcześniej podobny zakaz dopuszczał wyjątki w postaci możliwości dojazdu samochodów dostawczych i dojazdu do posesji /np. samochodów ciężarowych z opałem, materiałami budowlanymi/, a dopuszczalność owych wyjątków była nadużywana.
Elżbieta i Janina P. we wniesionym odwołaniu zarzuciły, że orzeczony zakaz nie jest wystarczający według kryterium należytej ochrony osiedla i jego mieszkańców.
Zaskarżoną decyzją Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa K. uchyliło dotkniętą odwołaniem decyzję i umorzyło postępowanie pierwszej instancji. W motywach wykazano, że burmistrz rozstrzygnął sprawę nie podlegającą rozpatrzeniu w postępowaniu administracyjnym i zastrzeżoną do właściwości wojewody. Wedle art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 1991 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 73 poz. 321/ organem zarządzającym ruchem na tego typu drogach /ulica B. należy do dróg publicznych o kategorii dróg osiedlowych/ jest wojewoda. Wedle zaś par. 3 pkt 5 zarządzenia Ministra Komunikacji i Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5 października 1987 r. w sprawie zarządzania ruchem na drogach publicznych /M.P. 1987 nr 31 poz. 240/ działania w zakresie organizacji ruchu na drogach polegają głównie na ustalaniu zakazów i nakazów ruchu określonych rodzajów pojazdów lub uczestników ruchu.
W skardze do Sądu Elżbieta i Janina P. twierdziły, że przedstawione przez nie racje merytoryczne zasługiwały na uwzględnienie, zaskarżona zaś decyzja w ogóle nie oceniała istoty sprawy i zarzutów odwołania.
Organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył:
W myśl art. 1 par. 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego kodeks ten normuje postępowanie - w ramach właściwości stosownych organów - w sprawach indywidualnych, rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych. Taka decyzja i w takiej sprawie zawsze dotyczy interesu prawnego lub obowiązku określonego kręgu stron postępowania /art. 28 Kpa/. "Decyzja" Burmistrza adresowana była do wnioskodawczyni i do "sprawcy" zagrożenia dla ulicy B., Gerarda S., którego działalność gospodarcza powoduje ruch ciężarowych samochodów po tej ulicy. Nie można jednak przyjąć, że owa "decyzja" dotyczy wyłącznie interesu prawnego lub obowiązku dwojga jej adresatów i że jest rozstrzygnięciem indywidualnej sprawy w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa.