Sam fakt posiadania przez podmiot gospodarczy ośrodka wypoczynkowego nie stanowi wystarczającej przesłanki do uznania, że budynki tego ośrodka są wykorzystywane w związku z działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisu par. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 stycznia 1990 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 2 poz. 12/.
uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.
(...) Sąd dokonał wykładni par. 1 pkt 2-4 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów i doszedł do przekonania, że przepis par. 1 pkt 3 /zawierający stawkę 800 zł/ jest wyjątkiem od przepisu par. 1 pkt 2 /stawka 8.000 zł/. Zatem niższą stawkę podatku od nieruchomości opłaca podatnik od takich budynków, które nie są wykorzystywane w związku z działalnością gospodarczą, lecz wykorzystywane są wyłącznie na cele rekreacyjno-wypoczynkowe /letniskowe/. Przyjmując taki punkt widzenia należy każdorazowo ustalić na podstawie stanu faktycznego cel, na jaki wykorzystywane są budynki objęte podatkiem od nieruchomości.
Przyjmując, że ustawodawca nie nadaje różnej treści pojęciu - "działalność gospodarcza" - Sąd definicję tej działalności z ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej zastosował do pojęcia działalność gospodarcza użytego w przepisach cyt. rozporządzenia Ministra Finansów. Zatem budynkiem związanym z prowadzoną działalnością będzie taki budynek, w którym prowadzona jest działalność, w tym usługowa, prowadzona w celach zarobkowych i na własny rachunek podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.
W takim też kontekście Sąd zalecił organowi odwoławczemu zbadanie sposobu wykorzystania budynków /podobnie traktować należało grunty/ ośrodka wypoczynkowego. W przypadku ustalenia, iż budynki /grunty/ nie są wykorzystywane na cele zarobkowe /za zarobek Sąd nie uznał odpłatności pracowników Spółdzielni za pobyt w ośrodku/, przyjąć należało, iż budynki /grunty/ wykorzystywane były, na cele letniskowe o charakterze rekreacyjno-wypoczynkowym.
(...) Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa S. utrzymało w mocy poprzednio wydaną decyzję I instancyjną.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do przepisu art. 209 Kpa ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu administracyjnego wiąże w sprawie ten sąd oraz organ administracji państwowej. Taka też ocena wyrażona została w poprzednio wydanym wyroku i stąd Sąd ponownie badający tę samą sprawę nie może do tej oceny odstąpić. Podobnie nie mógł inaczej zachować się organ odwoławczy.
(...) Skoro więc Sąd wyraził pogląd, że stawka 800 zł jest wyjątkiem od stawki 8.000 zł, zaś rozgraniczenia dokonuje się na płaszczyźnie prowadzenia działalności gospodarczej w takim rozumieniu jak to przyjmuje ustawa o działalności gospodarczej, to rzeczą organu odwoławczego nie mogło być ponowne rozważenie charakteru tych stawek.
(...) Sąd nie dopatrzył się, by działalność ośrodka powiązana była z działalnością jednostki macierzystej w rozumieniu prowadzenia działalności gospodarczej, jak tego chce organ odwoławczy. Wręcz przeciwnie, skoro zalecono zbadanie czy w ośrodku prowadzona jest działalność w celach zarobkowych, to świadczyło o uwzględnieniu odrębnej podmiotowości ośrodka. Ta odrębność zdaje się wynikać też z przepisów księgowych, gdyż działalność socjalna traktowana jest jako działalność finansowo wyodrębniona.
Ocena prawna poprzedniego wyroku powiązana została z zaleceniem ustalenia stanu faktycznego.
(...) Wobec tego, że organ odwoławczy nie ustali, by w ośrodku skarżącej Spółdzielni prowadzona była działalność w celach zarobkowych, to zastosowanie winna mieć stawka 800 zł na m2 powierzchni użytkowej budynków /20 zł za 1 m2 gruntu/, jako że budynki zaliczyć należało do budynków letniskowych wykorzystywanych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe pracowników skarżącej Spółdzielni. Zatem na te same cele wykorzystywano też grunt.