Toczący się proces rozwodowy nie uniemożliwia organowi administracji wydania decyzji rozstrzygającej o żądaniu przewidzianym w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ w kwestii odnoszącej się do uprawnień do zajmowania mieszkania przez małżonków, którzy prawo to nabyli w trakcie trwania związku małżeńskiego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jana K. na postanowienie Wojewody G-kiego z dnia 5 czerwca 1991 r. w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie o wymeldowanie i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Prezydenta Miasta G., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody G-kiego na rzecz skarżącego kwotę dwadzieścia tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewody G-kiego z dnia 5 czerwca 1991 r. nr Ob.VI.5110/107/91 utrzymano w mocy postanowienie Prezydenta Miasta G. z dnia 8 kwietnia 1991 r. nr SA.III.6213-2327/90, zawieszające postępowanie w sprawie o wymeldowanie Teresy K. wraz z synem Andrzejem z pobytu stałego w lokalu nr 29 przy ul. Ch. nr 5 w G. Podstawą takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że skoro z powództwa Jana K. przeciwko Teresie K. toczy się proces w Sądzie Wojewódzkim w G. o rozwiązanie małżeństwa przez rozwód, sąd powszechny rozstrzygnie kwestie związane z używaniem lokalu spółdzielczego, przydzielonego stronom w 1979 r. Zdaniem organów obydwu instancji, stanowiło to dostateczną podstawę do zawieszenia postępowania w myśl art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, albowiem w postępowaniu sądowym nastąpi rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego w kwestii uprawnień do zajmowania lokalu mieszkalnego, co jest niezbędną przesłanką rozstrzygania o wymeldowaniu w świetle art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/.
W skardze do sądu administracyjnego Jan K. kwestionował zasadność zawieszenia postępowania administracyjnego w związku z toczącym się procesem rozwodowym, który ze względu na postawę żony przeciąga się.
W odpowiedzi na skargę wnoszono o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa kwestia prejudykalna może stanowić podstawę zawieszenia postępowania administracyjnego, jeżeli rzeczywiście rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienie wstępnego przez sąd.
Instytucja procesowa zawieszenia postępowania nie oznacza, że organ administracji właściwy do rozpoznania sprawy może uchylić się od jej rozstrzygnięcia w oczekiwaniu na rozstrzygnięcie innego organu lub sądu.
O treści rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty /art. 104 par. 2 Kpa/ decyduje stan faktyczny i prawny w momencie wydawania decyzji. Brak jest natomiast podstaw do przyjęcia, że toczący się proces rozwodowy uniemożliwia organowi administracji wydanie decyzji rozstrzygającej o żądaniu przewidzianym w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ w kwestii odnoszącej się do uprawnień do zajmowania mieszkania przez małżonków, którzy prawo to nabyli w trakcie trwania związku małżeńskiego. Jeżeli ta ostatnia okoliczność jest między zainteresowanymi stronami bezsporna, to nie zachodzą podstawy do zawieszenia postępowania ze względu na toczący się proces rozwodowy. W procesie tym sąd rozwodowy ma obowiązek w myśl art. 58 par. 2 k.r.o. orzec co najmniej o sposobie korzystania ze wspólnego mieszkania, jeżeli nie orzeknie o eksmisji jednego z małżonków lub o przyznaniu mieszkania jednemu z nich. Są to jednak rozstrzygnięcia, które są ściśle połączone z rozwiązaniem małżeństwa, organ administracji natomiast ma orzec o żądaniu administracyjnym według stanu faktycznego w momencie wydawania decyzji, co nie stanowi przeszkody do ponownego rozpoznania sprawy administracyjnej po uprawomocnieniu się wyroku rozwodowego, jeżeli rozstrzygnięcia w nim zawarte w sposób odmienny uregulują uprawnienia do lokalu mieszkalnego byłych małżonków.
Z tych więc względów nie można było podzielić stanowiska organów administracyjnych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa należało orzec jak w punkcie pierwszym sentencji.
O kosztach postanowiono zgodnie z art. 208 Kpa.