Nie zachodzi przypadek gromadzenia rzeczy w celu odsprzedaży z zyskiem, jeżeli w czasie trwania małżeństwa małżonkowie sprzedali dwa samochody, z których każdy był przez nich odrębnie nabyty i użytkowany jeszcze przed zawarciem małżeństwa.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Wojciecha i Ewy małżonków M. na decyzję Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 31 marca 1984 r. w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego w I., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w Bydgoszczy kwotę złotych osiem tysięcy sześćset czterdzieści cztery tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.
Zaskarżoną decyzją Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 31 marca 1984 r. nr PO.VII-823-2-127/84 utrzymano w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w I. z dnia 26 listopada 1983 r. nr PO.VI-3261/2633/83 w sprawie wymiaru z podatku dochodowego za 1982 r. w wysokości 154.814 zł. Podstawą dokonanego wymiaru było ustalenie, że Wojciech K. uzyskał dochód w wysokości 124.000zł z tytułu sprzedaży w 1982 r. samochodu osobowego marki Fiat 126 p. Taki sam dochód uzyskała jego żona - Ewa K. w tym samym roku ze sprzedaży również samochodu Fiata 126 p, wobec czego małżonkowie uzyskali łącznie dochód w wysokości 248.000 zł. Zdaniem organów podatkowych, uzasadniało to dokonanie wymiaru podatku dochodowego na podstawie art. 1, 7 ust. 1 pkt 7 oraz art. 18 i 19 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. nr 53 poz. 339 ze zm./.
W skardze do sądu administracyjnego małżonkowie K. zarzucili naruszenie art. 7 powołanej ustawy o podatku dochodowym. Skarżący zawarli związek małżeński w dniu 2 stycznia 1982 r. Wojciech K. nabył swój samochód w lutym 1980 r. /będąc kawalerem/ i sprzedał go w dniu 29 września 1982 r., a zatem po upływie 2 lat i 7 miesięcy. Ewa K. natomiast nabyła samochód we wrześniu 1981 r., a sprzedała go w dniu 5 grudnia 1982 r. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży samochodów małżeństwo przeznaczyło na kupno domku jednorodzinnego.
Izba Skarbowa w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie, podtrzymując motywację prawną zawartą w wydanej decyzji, z jednoczesnym podkreśleniem, że Izba Skarbowa - jako organ odwoławczy - utrzymała w mocy orzeczenie Urzędu Skarbowego w przedmiocie uznania skarżących winnymi popełnienia przestępstwa karnoskarbowego z art. 86 par. 3 ustawy karnej skarbowej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy ustosunkować się do kwestii proceduralnej, sprowadzającej się do odpowiedzi na pytanie: czy podatkowy organ wymiarowy jest związany ustaleniami poczynionymi co do popełnienia przestępstwa w ostatecznych orzeczeniach organów finansowych orzekających w postępowaniu karnoskarbowym i czy nie może odstąpić od dokonania wymiaru podatku nawet po stwierdzeniu, że brak jest przesłanek materialnoprawnych.
Właściwość finansowych organów orzekających w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe została określona w art. 129 i 130 ustawy karnej skarbowej z dnia 26 października 1971 r. /Dz.U. 1984 nr 22 poz. 103/. W pierwszej instancji są to urzędy skarbowe, w drugiej instancji zaś - izby skarbowe. W sprawie jednak o przestępstwo podatkowe strona może zamiast odwołania złożyć żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wybór jednego ze środków zaskarżenia powoduje utratę drugiego /art. 208 par. 2 u.k.s./.
Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, w tym również przepisy szczególne postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych, nie zawierają unormowania odpowiadającego treścią art. 11 Kpc, które wyrażałoby zasadę, że ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. W bogatym orzecznictwie i doktrynie cywilistycznej panuje jednolity pogląd, że zasada ta nie odnosi się do orzeczeń wydanych przez organy pozasądowe. Jednakże w postępowaniu podatkowym i karnoskarbowym występuje ta specyfika, że właściwość tych organów z reguły pokrywa się i co najwyżej w niektórych urzędach skarbowych powołane są odpowiednie komórki organizacyjne do spraw karnoskarbowych lub załatwiają je wyznaczeni pracownicy.