Zaliczenie garażu do obiektów o charakterze uciążliwym dla otoczenia /par. 156 ust. 4 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki - Dz.U. nr 17 poz. 62/ powoduje, że - przy braku określenia kategorii uciążliwości /par. 10 ust. 5/ - lokalizacja garażu względem budynków przeznaczonych na pobyt ludzi powinna uwzględniać co najmniej minimalną odległość przewidzianą w par. 10 ust. 3 tego rozporządzenia /15 m/.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Stefana M. na decyzję Wojewody Gdańskiego z dnia 18 listopada 1983 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki samowolnie wzniesionego obiektu budowlanego.
Naczelnik Gminy L., decyzją z dnia 12 sierpnia 1983 r. nr GP-L-XII-8385/12/83 wydaną na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/, nakazał przymusową rozbiórkę garażu wznoszonego przez Stefana M. na gruntach działki siedliskowej, położonej we wsi S. Podstawę faktyczną dokonanego rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie, że budowa garażu realizowana jest bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę, usytuowani zaś tego obiektu przy linii granicznej spowodowało kolizję przestrzenną z zabudową istniejącą na sąsiedniej działce, stanowiącej własność Anny M. Z treści bowiem załączonego do akt sprawy protokołu z wizji lokalnej przeprowadzonej w dniu 11 sierpnia 1983 r. wynika, że wznoszony samowolnie garaż usytuowany został w odległości 3 m od budynku mieszkalnego położonego na tej samej działce i w odległości 6 ma od budynku mieszkalnego znajdującego się na sąsiedniej nieruchomości.
W odwołaniu od powyższej decyzji Stefan M. zakwestionował ustalenia organu nadzoru budowlanego wskazujące na dopuszczenie się przez niego samowoli budowlanej, wyjaśniając, że lokalizacja obiektu uzgodniona została z właścicielem sąsiedniej nieruchomości.
Wojewoda Gdański, rozpatrując złożone odwołanie, uznał kwestionowane przez Stefana M. rozstrzygnięcie za odpowiadające prawu i ostateczną decyzją z dnia 18 listopada 1983 r. nr ZGP-III-8385/122/83 utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, podkreślając, iż lokalizacja samowolnie wnoszonego obiektu narusza zasady określone w par. 12 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiada- budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/.
W skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stefan M., ponawiając zarzuty przedstawione w odwołaniu, domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Oceniając zasadność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim sąd władny jest to uczynić, a więc z punktu widzenia jej legalności /art. 196 par. 1 Kpa/, uznać należy, że zakwestionowane przez skarżącego rozstrzygnięcie nie narusza prawa. Podkreślenia bowiem wymaga, iż organ administracji państwowej, stwierdziwszy, że w odniesieniu do obiektu budowlanego występują przesłanki z art. 37 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego, władny jest nakazać przymusową jego rozbiórkę.
Powołany przepis uzależnia możliwość stosowania tego rygoru między innymi od stwierdzenia, że obiekt budowlany wybudowany został w całości lub w części niezgodnie z obowiązującymi w okresie budowy przepisami, a nadto powoduje on niebezpieczeństwo dla ludzi lub niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia.
Jest bezsporne w sprawie, że skarżący przystąpił do realizacji inwestycji budowlanej bez uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę. Okoliczność ta przesądza o uznaniu, iż budowa garażu nosi znamiona samowoli budowlanej i już przez to prowadzona jest w sposób niezgody z obowiązującymi przepisami.