1. Jeżeli przedmiotem czynności cywilnoprawnej jest sprzedaż przedsiębiorstwa, do której z mocy art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie stosuje się przepisów tej ustawy, to sprzedaż ta powinna podlegać opodatkowaniu opłatą skarbową niezależnie od tego, czy strony tej umowy są z innych powodów podatnikami podatku od towarów i usług.
2. Brak zawinienia podatnika w niepobraniu podatku przez płatnika lub w pobraniu go w kwocie niższej od należnej wyłącza odpowiedzialność podatnika za ten podatek, a podmiotem wyłącznie odpowiedzialnym staje się płatnik nie będący pracownikiem.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 z późn. zm./ skargę Joanny Sz.-Cz. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 29 września 1994 r. w przedmiocie opłaty skarbowej.
Urząd Skarbowy w T. decyzją z dnia 11 czerwca 1994 r. nr PM.822/Wn438/94 określił opłatę skarbową w wysokości 123.500.000 zł, która nie została pobrana od innych składników niż nieruchomość, będących przedmiotem umowy sprzedaży stacji paliw położonej w Z. /umowa zawarta w formie aktu notarialnego w dniu 16 października 1993 r. nr rep. N 1879/93/.
W akcie notarialnym strony umowy określiły wartość przedmiotu transakcji /zabudowanej stacji paliw/ na 2.500.000.000 zł, w tym jako wartość nieruchomości podano 30.000.000 zł, a jako wartość ruchomości, w tym zabudowań, 2.470.000.000 zł. Notariusz sporządzający akt notarialny określił i pobrał opłatę skarbową jedynie od wartości gruntu, zaniechał zaś określenia wysokości i poboru opłaty skarbowej od pozostałych składników przedmiotu umowy, wycenionych przez strony tej czynności na 2.470.000.000 zł, powołując się w par. 11 aktu notarialnego na przepis art. 14 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Przyjmując, iż notariusz jako płatnik niezasadnie odstąpił zarówno od określenia, jak i od poboru należnej opłaty skarbowej od części przedmiotu umowy sprzedaży określonej jako ruchomości, i uznając na podstawie art. 14 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/, że notariusz był odpowiedzialny za pobór i prawidłowe naliczenie opłaty skarbowej, Urząd Skarbowy w decyzji wydanej w trybie art. 15 cytowanej ustawy o zobowiązaniach podatkowych, a skierowanej do notariusza jako płatnika, określił wysokość należnej opłaty skarbowej na podstawie par. 58 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 53 poz. 253/, a także przyjął, że notariusz jest zobowiązany do zapłaty odsetek za zwłokę, przy czym określił ich wysokość do dnia 7 czerwca 1994 r.
W odwołaniu od decyzji Urzędu Skarbowego notariusz Joanna Sz.-Cz. wniosła o jej uchylenie i ustalenie opłaty skarbowej w wysokości 49.400.000 zł oraz odsetek do dnia 19 maja 1994 r. w wysokości 18.644.000 zł. W uzasadnieniu odwołania podała, że pobór opłaty skarbowej nie nastąpił z powodu trudności w interpretacji przepisów dotyczących zwolnień od tej opłaty w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług, a z telefonicznych informacji otrzymanych od pracowników Urzędu Skarbowego w T. wynikało, że "jeżeli podatnik jest zwolniony z VAT na podstawie art. 14 ustawy, umowy sprzedaży dotyczące czynności zwolnionych z VAT nie podlegają opłacie skarbowej". W ocenie odwołującej się, wysokość opłaty skarbowej powinna być określona według stawki 2 procent, wynikającej z postanowień par. 58 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 53 poz. 253/, a nie - jak błędnie przyjął organ podatkowy - według stawki 5 procent. Powołując się na przepis art. 14 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, odwołująca się stwierdziła, że nie ponosi winy za oświadczenia stron umowy, określające wartość ruchomości na 2.470.000.000 zł, skoro zaś Urząd Skarbowy kwestionuje określoną przez nią na wstępie odwołania wysokość opłaty skarbowej i odsetek, powinien z zachowaniem zasad wynikających z art. 77 par. 1 Kpa zebrać w sposób wyczerpujący i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, a następnie ustalić należną budżetowi opłatę skarbową, którą należałoby obciążyć strony czerpiące korzyści finansowe i prawne z dokonanej czynności cywilnoprawnej.