skargę Władysława Z. na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę pawilonów handlowych.
Tezy

Domownik właściciela lokalu znajdującego się w budynku usytuowanym na sąsiedniej działce w stosunku do działki, na której ma być realizowana inwestycja, nie jest osobą trzecią w rozumieniu art. 54 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w postępowaniu o pozwolenie na budowę.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Władysława Z. na decyzję Wojewody (...) z dnia 22 października 1992 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę pawilonów handlowych.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 31 sierpnia 1992 r. nr AN-IV-7351/867 Prezydent Miasta G., czerpiąc swe uprawnienia z porozumienia zawartego w trybie art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym i art. 40 ust. 1 ustawy o terenowych organach rządowej administracji ogólnej, udzielił pozwolenia na budowę pięciu pawilonów handlowych u zbiegu ulic L. i L. w G. Pozwolenie to miało mieć podstawę w art. 29 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. Adresowane było do czworga inwestorów pięciu oznaczonych liczbami pawilonów. Jego wydanie było poprzedzone ostatecznymi decyzjami lokalizacyjnymi z dnia 24 lutego 1992 r. /odrębnie dla każdego inwestora/ oraz jedną wspólną i również ostateczną decyzją o zatwierdzeniu planu realizacyjnego inwestycji /decyzja z dnia 3 sierpnia 1992 r./.

Odwołanie od decyzji o pozwoleniu na budowę wniósł Władysław Z., zamieszkały w lokalu nr 2 przy ul. L. nr 6. Zarzucał on, iż jeden z pawilonów /oznaczony jako nr 1/, ze względu na swe usytuowanie i wysokość, będzie zasłaniać dostęp światła dziennego w lokalu, w którym mieszka.

Wojewoda (...) nie uwzględnił tego odwołania i zaskarżoną decyzją z dnia 22 października 1992 r. nr UAN. II-8330/13/71/92 utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Ustosunkowując się do zarzutu podniesionego w odwołaniu, Wojewoda powołał się na przepis par. 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62 ze zm./. W jego ocenie, projektowany obiekt spełnia warunki stawiane przez ten przepis, skoro jego wysokość /od poziomu terenu do kalenicy/ wynosi 4,30 m i dzieli go odległość 6,00 m od ściany szczytowej budynku oznaczonego numerem 6 przy ul. L., w której to ścianie znajdują się okna lokalu nr 2.

Władysław Z. w skardze do sądu administracyjnego na tę decyzję, niezależnie od uwag dotyczących tymczasowości spornych obiektów (...), krytycznie ocenił wskazany wyżej przepis par. 15 ust. 3 rozporządzenia. Przepis ten określił jako "nieludzkie, komunistyczne i celowo dla celów spekulacyjnych wydane rozporządzenie".

W odpowiedzi na skargę Wojewoda (...), podtrzymując argumentację zaskarżonej decyzji, wniósł o oddalenie skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie mogła być uwzględniona z przyczyny, jaka uszła uwadze organów obu instancji.

Z wyjaśnień, jakie złożył skarżący na rozprawie sądowej, a także z materiałów zebranych przez organ I instancji wynika, iż właścicielką lokalu oznaczonego numerem 2 przy ul. L. nr 6 w G. jest matka skarżącego Alfreda G., on zaś mieszka w tym lokalu z dzieckiem i konkubiną na zasadzie domownika.

Interesy osób trzecich w stosunku do inwestora chronią przepisy art. 5 ust. 1 pkt 6, art. 5 ust. 2 oraz art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, przy czym ten ostatni przepis jednoznacznie nadaje takim osobom przymiot strony w postępowaniach administracyjnych, których przedmiotem są: zatwierdzenie planu realizacyjnego, wydanie pozwolenia na budowę oraz wyrażenie zgody na zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego. Krąg osób trzecich jednak nie może być nieograniczony. Muszą zatem obowiązywać kryteria odróżniające osoby, którym należy przypisać przymiot strony, od osób, które takiego przymiotu nie mają, choć mogą wykazywać różnymi okolicznościami faktycznymi swój interes w rozstrzygnięciu organu budowlanego.

Domownik właściciela lokalu znajdującego się w budynku usytuowanym na sąsiedniej działce w stosunku do działki, na której ma być realizowana zamierzona inwestycja, nie jest osobą trzecią w rozumieniu art. 54 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 prawa budowlanego w postępowaniu o pozwolenie na budowę. Postępowanie to bowiem dotyczy interesu prawnego właściciela lokalu /art. 28 Kpa /, a nie interesu prawnego jego domownika.

Konieczność ograniczenia kręgu osób trzecich najlepiej ilustruje stan stwierdzony w sprawie. Inny bowiem domownik właścicielki lokalu - także jej syn - oświadczył na piśmie, iż nie zgłasza zastrzeżeń do projektowanego obiektu.

Uznanie, że skarżący nie był stroną postępowania administracyjnego, pozbawia go legitymacji do wniesienia skargi. Dlatego też należało orzec jak w sentencji wyroku /art. 207 par. 5 Kpa/.

Strona 1/1