Polecenie adresowane do właściciela lub zarządcy budynku w trybie art. 43 i art. 46 prawa budowlanego - nawet mające na celu poprawę stanu technicznego konkretnego lokalu w tym budynku - winno opierać się na ustaleniu wady tego obiektu budowlanego jako całości lub części.
Prezydent Miasta G., działając na podstawie upoważnienia wynikającego z porozumienia pomiędzy Kierownikiem Urzędu Rejonowego w G. w przedmiocie prowadzenia przez organy gminy niektórych spraw z zakresu administracji rządowej, należącej do właściwości Kierownika Urzędu Rejonowego /Dz. Urz. Woj. G. z 1991 nr 2/ nakazał Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej w G. wykonanie remontu podłogi lokalu nr 6 przy Al. WP. Celem remontu jest usunięcie toksycznych warstw podłogowych pochodzących od płyty pilśniowej miękkiej, impregnowanej xylamitem oraz wykonanie nowej podłogi w terminie do dnia 30 września 1993 r.
Podstawę materialnoprawną decyzji stanowi art. 46 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane. Zdaniem organu I instancji ustalenia Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w G. określiły toksyczność wydzielającego się w przedmiotowym lokalu "zapachu chemicznego" z płyt impregnowanych xylamitem.
Skarżąca Spółdzielnia podnosi w odwołaniu od powyższej decyzji, że nie jest w stanie, z uwagi na brak środków finansowych, dokonać wymiany podłogi w lokalu. W konkluzji wnosi się "o odwołanie nakazu remontu podłogi w lokalu (...)".
Wojewoda zaskarżoną decyzją z dnia 22 września 1993 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Zdaniem organu odwoławczego art. 43 prawa budowlanego nakłada na zarządcę obiektu budowlanego m.in. utrzymanie obiektu w stanie niezagrażającym bezpieczeństwu ludzi. Natomiast lokal nr 6 nie odpowiada wymogom art. 5 ust. 1 pkt 3 i 5 powołanej ustawy. Adresatem decyzji, w takiej sytuacji, musi być zarządca obiektu. Zarzuty skarżącej Spółdzielni nie mogą być - według organu - uwzględnione, gdyż nie mieszczą się w kompetencji organów nadzoru i "nie mogą zmienić merytorycznie i formalnie słusznego wniosku".
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżąca Spółdzielnia podnosi ten sam zarzut co w odwołaniu, a mianowicie brak środków finansowych na wykonanie nakazanego remontu.
Odpowiadając na skargę organ drugiej instancji raz jeszcze podał przesłanki, które legły u podstaw decyzji i wniósł o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalił się pogląd wyrażający zasadę, że obiektem budowlanym w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane jest budynek. a nie poszczególne lokale w nim się znajdujące /wyrok NSA z dnia 23 stycznia 1986 r., II SA 2192/85 - ONSA 1986 Nr 1 poz. 7/. Stąd też konkretnie należy przyjąć, że przepisy art. 43 i art. 46 prawa budowlanego są adresowane do właściciela lub zarządcy budynku, a nie do osób zajmujących w nim poszczególne lokale.
Organy administracji państwowej prawidłowo zatem rozumieją art. 43 i art. 46 prawa budowlanego co do adresata obowiązku, jaki z tych przepisów wynika. Jednakże sama decyzja dotyczy ściśle określonego lokalu, bez jakiegokolwiek ustalenia czy chodzi tu o wadę obiektu budowlanego. Lokal zaś jak wyżej wykazano - nie jest utożsamiany z obiektem budowlanym i przedmiotowo art. 43 i art. 46 prawa budowlanego nie ma tu zastosowania.