Budownictwo komunalne, o jakim mowa w art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ nie jest prowadzone w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./, lecz ma charakter wykonywania zadań związanych z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych gminy przez organ administracji państwowej.
uchyla zaskarżoną decyzję w przedmiocie zaniechania ustalenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy.
Zaskarżoną decyzją z dnia 11 marca 1994 r. (...) Izba Skarbowa w B. na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w C. z dnia 15 listopada 1993 r., mocą której nie uwzględniono wniosku skarżącego Jerzego G. w przedmiocie zaniechania ustalenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy.
Organ podatkowy pierwszej instancji przyjął, że skarżący nie może korzystać z art. 26 ust. 1 pkt 6 lit. "d" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ ponieważ budynek, w którym wykupił lokal mieszkalny nie został wybudowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Organ ten bowiem przyjął, że Zarząd Miasta i Gminy w S. nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie budowy domów mieszkalnych.
W wyniku uzupełniających ustaleń organ odwoławczy uznał, że Zarząd Miasta i Gminy w S. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na budowie domów mieszkalnych, jednakże budynek, w którym wykupił lokal nie jest budynkiem nowo wybudowanym, a jedynie poddanym remontowi kapitalnemu. Stąd też, zdaniem Izby Skarbowej nadal nie spełnione są przesłanki z art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "d" ustawy i skarżącemu nie przysługuje odliczenie z podstawy opodatkowania wydatków poniesionych na kupno mieszkania w 1993 r.
W nazwanej odwołaniem skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący zarzuca, że zaskarżona decyzja zapadła z naruszeniem cytowanego art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "d" ustawy. Skarżący objął lokal w stanie bez podłóg i bez elementarnego wyposażenia technicznego. Skarżący nadto podkreśla, że bez znaczenia jest jak określono budowę domu przy Placu W. 2 w S. gdyż istotne jest, że była to budowa nowa, aczkolwiek z różnych względów Urząd Gminy mógł ją kwalifikować jako remont kapitalny z uwagi na ominięcie istniejących zakazów inwestycyjnych. W konkluzji skarżący wnosi o ponowne rozpoznanie sprawy i podjęcie decyzji.
W złożonej zgodnie z art. 200 par. 5 Kpa odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wnosi o jej oddalenie. W uzasadnieniu odpowiedzi przedstawiono ponownie wszystkie argumenty jakie zdaniem Izby Skarbowej przemawiają za nieuwzględnieniem skargi i trafnością rozstrzygnięcia. Nadto organ podniósł, że skarżący wykupił lokal na niezwykle korzystnych warunkach, co wskazuje, że nie mógł to być budynek wybudowany w ramach działalności gospodarczej, gdyż nie byłby w takim wypadku realizowany jeden z istotnych celów tej działalności, jakim jest osiągnięcie zysku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 10 par. 1 Kpa organy administracji państwowej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Skarżący został pozbawiony tego uprawnienia, co prowadzi do uznania, że decyzja zapadła z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.