Organy nie badały i w ogóle nie oceniły, czy wspólnik spółki faktycznie świadczył pracę. Organy założyły a priori, że wadliwie zawarta umowa o pracę miała na celu obejście przepisów podatkowych, przy czym w ogóle nie wykazały, na czym to obejście przepisów miało polegać.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego "I." Spółka z o.o. w B. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 6 czerwca 1997 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1995 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Urząd Skarbowy w B. decyzją z dnia 10 marca 1997 r., powołując przepisy art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ oraz art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ określił zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 1995 r. w kwocie 17.628,00 zł w miejsce zeznanego w wysokości 3.909,00 zł Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Handlowo-Usługowemu "I." Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. Orzeczono, że różnica w kwocie 13.719,00 zł podlegała wpłaceniu wraz z przypadającymi odsetkami za zwłokę. W uzasadnieniu podano, że przeprowadzona kontrola skarbowa i postępowanie podatkowe wykazały, że Spółka bezzasadnie zaliczyła w 1995 r. do kosztów uzyskania przychód wydatków:
- kwotę 20.500 zł wypłaconego w 1995 r. wynagrodzenia Mikołajowi P., który był udziałowcem Spółki posiadającym 75 procent udziałów i jednoosobowo reprezentującym Zarząd Spółki,
- kwotę 9.890- zł stanowiąca obciążenia pochodne od wypłaconego wynagrodzenia, tj. składkę na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Świadczeń Gwarantowanych. W ocenie organu podatkowego Spółka bezzasadnie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia comiesięczne wypłacone Mikołajowi P. w kwocie 1.500 zł oraz wydatki pochodne od tego wynagrodzenia. Umowę o pracę Mikołaj P. zawarł z samym sobą i dlatego jest ona nieważną z mocy art. 234 Kodeksu handlowego. Skoro umowa o pracę jest nieważna, to nie można traktować wypłaconych kwot jako wynagrodzeń i dlatego winny być one poczytane jako inne wydatki poniesione na udziałowca, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w świetle przepisów art. 16 ust. 1 pkt 38 o podatku dochodowym od osób prawnych. Skorygowana też została wykazana za 1994 r. strata podatkowa w kwocie 23,179,40 o kwotę 11.713,74 zł, na którą składały się wydatki:
- 11.137,50 wynagrodzenia wypłacone w 1994 r. Mikołajowi P.,
- 576,24 zł z tytułu przekroczenia limitu kosztów reprezentacji i reklamy. Prawidłowo ustalona za 1994 r. strata wynosić powinna kwotę 11.465,70 zł i z tego 1/3 podlegała do odliczenia w 1995 r., czyli kwota 3.822 zł.
Odwołując się od powyższej decyzji Spółka wskazywała, że zatrudnienie Mikołaja P. na stanowisku dyrektora w jednoosobowym Zarządzie Spółki zostało ustalone przez wspólników w protokóle nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników w dniu 23 grudnia 1993 r. Ponadto, na mocy tego protokółu reprezentacja Spółka przez Mikołaja P. została wpisana do Rejestru Handlowego. W tym stanie rzeczy twierdzenie organu podatkowego, że umowa o pracę została zawarta przez Mikołaja P. z samym sobą jest zbyt daleko idącym uproszczeniem. Umową jedynie potwierdzono ustalenia wspólników zawarte w protokóle nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 23 grudnia 1993 r. Dlatego też wypłacone Mikołajowi P. wynagrodzenia za pracę na rzecz Spółki może być ocenione w aspekcie przepisów art. 84 Kodeksu pracy. Nie ma żadnych wątpliwości, że były to wynagrodzenia za pracę, a jeżeli tak, to stanowiły koszty uzyskania przychodów w świetle przepisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.