Izba Skarbowa podzieliła stanowisko Urzędu zawarte w zaskarżonej decyzji i uznała, że w sprawie nie wystąpiła nadpłata w podatku od czynności cywilnoprawnych. W uzasadnieniu decyzji z dnia 29 maja 2002 r. Izba wskazała, że spółka "E." w powyższej sprawie jest nabywcą wierzytelności i jako nabywca nie może być podatnikiem podatku od towarów i usług, ponieważ podatek ten może wystąpić tylko po stronie sprzedającego. Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe "L." również nie wykonało usługi pośrednictwa finansowego, która na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w związku z poz. 13 załącznika nr 2 do tej ustawy korzysta ze zwolnienia z tego podatku. W związku z powyższym nie można mówić o zwolnieniu z podatku od czynności cywilnoprawnych na mocy art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. Ponadto Izba stwierdziła, że zawarta przez Spółkę umowa była umową sprzedaży wierzytelności i w związku z tym podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w oparciu o art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.
W dniu 28 czerwca 2002 r. spółka akcyjna "E." w likwidacji z siedzibą w A. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję Izby Skarbowej z dnia 29 maja 2002 r., wnosząc o jej zmianę, to jest o uchylenie decyzji Urzędu Skarbowego w A. i o stwierdzenie nadpłaty nienależnie uiszczonego podatku. W złożonej skardze strona podała w większości te same zarzuty, które zgłosiła w odwołaniu (...).
Ponadto strona zarzuciła, iż niedopuszczalne jest powoływanie się przez organ podatkowy na orzecznictwo dotyczące opłaty skarbowej.
W odpowiedzi na tę skargę Izba Skarbowa w (...) wniosła o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stan faktyczny niniejszej sprawy jest bezsporny. W dniu 15 stycznia 2002 r. skarżąca Spółka kupiła od przedsiębiorstwa "L." w M. kilka wierzytelności przysługujących temu przedsiębiorstwu w stosunku do innych podmiotów, za cenę odpowiadającą 100 procent ich wartości. Dokumentowała to umowa określona jako "przelew wierzytelności". Nabycie to nastąpiło w celu windykacji tych należności lub ich dalszej odsprzedaży, gdyż przedmiot działalności skarżącej obejmował między innymi "pozostałe pośrednictwo pieniężne, gdzie indziej nie sklasyfikowane". Przy nabyciu wierzytelności został uiszczony podatek od czynności cywilnoprawnych, o który obecnie toczy się spór.