Skarga Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego "R." sp. z o.o. w B. na decyzję Izby Skarbowej w (...) w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za lata 1991, 1992 i półrocze 1993 r. i na podstawie art. 22 ust. 1 i 2 pkt 1 oraz art. 55 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję w części utrzymującej w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w B. w zakresie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za 1992 r. i półrocze 1993 r., a także zasądził od Izby Skarbowej na rzecz spółki dwieście siedemdziesiąt trzy złote dwadzieścia groszy tytułem zwrotu kosztów postępowania, natomiast w pozostałym zakresie na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o NSA skargę oddalił.
Tezy

1. Artykuł 7 ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych /Dz.U. nr 46 poz. 201 ze zm./ w brzmieniu nadanym przez art. 51 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350/ należy odnosić do obydwu podatków dochodowych: dochodowego od osób fizycznych i dochodowego od osób prawnych.

2. Przepisy zarządzenia Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności z dnia 9 maja 1989 r. w sprawie używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów do celów służbowych /M.P. nr 16 poz. 117 ze zm./, dotyczące limitu przebiegu kilometrów w jazdach lokalnych, służą wyłącznie celom obliczania ryczałtu, o którym mowa w par. 6 zarządzenia, nie mają zaś samodzielnego bytu i nie można ich odnosić do alternatywnej w stosunku do ryczałtu metody rozliczania jazd lokalnych według ustalonej zarządzeniem stawki za kilometr przebiegu pojazdu przy odpowiednim dokumentowaniu wielkości tego przebiegu.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego "R." sp. z o.o. w B. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 12 czerwca 1996 r. w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za lata 1991, 1992 i półrocze 1993 r. i na podstawie art. 22 ust. 1 i 2 pkt 1 oraz art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję w części utrzymującej w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w B. w zakresie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za 1992 r. i półrocze 1993 r., a także zasądził od Izby Skarbowej na rzecz spółki dwieście siedemdziesiąt trzy złote dwadzieścia groszy tytułem zwrotu kosztów postępowania, natomiast w pozostałym zakresie na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o NSA skargę oddalił.

Uzasadnienie strona 1/5

Po przeprowadzeniu kontroli w związku z żądaniem skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawie zobowiązań podatkowych, wysuniętym przez kontrolowanego - Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe "R." spółka z o.o. w B., Urząd Skarbowy w B. decyzją z dnia 24 sierpnia 1994 r. /nr USK.V-1/861/40/B/op/94/ określił podatek dochodowy od osób prawnych należny od spółki za 1991 r. i 1992 r. oraz za półrocze 1993 r. Podstawą określenia podatku za te okresy były następujące uchybienia:

1/ obciążenie kosztów działalności zakupami materiałów, przedmiotów i części zamiennych, dokumentowanymi oświadczeniami sporządzonymi przez pracowników spółki, podczas gdy zgodnie z par. 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./ uprawniony do wystawiania dowodów księgowych operacji gospodarczych polegających na sprzedaży jest kontrahent. Oświadczenia więc nie zostały uznane za dowód, a wymienionych w nich kosztów nie uznano za koszty uzyskania przychodu;

2/ dokonanie wypłat pracownikom z tytułu kosztów używania prywatnych samochodów osobowych do celów służbowych firmy w wysokości przekraczającej dozwolony limit przebiegu 500 km w jazdach lokalnych, określony w par. 7 ust. 2 zarządzenia Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności z dnia 9 maja 1989 r. w sprawie używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów do celów służbowych /M.P. nr 16 poz. 117/. Wydatki przekraczające wymieniony limit spółka bezpodstawnie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów;

3/ zaliczenie wydatków na zakup garniturów męskich i kurtek skórzanych do kosztów reprezentacji spółki i kosztów funkcjonowania osoby prawnej; zdaniem Urzędu Skarbowego, wymieniony asortyment zaspokajał osobiste potrzeby członków zarządu;

4/ obciążenie kosztów działalności opłatami na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, chociaż zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych /Dz.U. nr 46 poz. 201/ wpłaty takie nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów;

5/ niewykazanie dochodu stanowiącego różnicę pomiędzy oprocentowaniem pobranym przez spółkę od pożyczek udzielonych pracownikom a oprocentowaniem liczonym według stawek płaconych przez spółkę od kredytów bankowych.

Od powyższej decyzji w dniu 14 września 1994 r. odwołał się podatnik, zarzucając jej naruszenie art. 10, 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych /dalej w skrócie zwanej u.p.d.p./.

W wyniku odwołania Izba Skarbowa w (...) decyzją z dnia 30 listopada 1994 r. /nr IS.I/1-732 pdp/52/94/ uchyliła w części zaskarżoną decyzję instancji, zmniejszając dodatkowo określony podatek dochodowy za 1991 r. z 14 270 000 starych złotych do 10 431 000 starych złotych, natomiast w pozostałej części decyzję Urzędu Skarbowego w zakresie podatku dochodowego za 1992 r. i za pierwsze półrocze 1993 r. utrzymała w mocy, uznawszy argumenty przedstawione przez Urząd Skarbowy.

Strona 1/5